Απ᾽ όλα τα καλοκαιρινά πράματα αγαπώ πιότερο τους ίσκιους.
Οι ίσκιοι φανερώνονται έξαφνα απὀ το πουθενά, ήσυχα, ορατό ίχνος που αφήνουν τα χάδια του ήλιου στα πράματα.
Οι ίσκιοι ακολουθούν τα πράγματα, γητεύουν και ελκύουν τα βλέμματα ανεξήγητα, καλύπτουν διακριτικά όπου περνούν και ενίοτε δροσίζουν όσους μέσα τους καταδεχτούν να σταθούν.
Κυρίως όμως οι ίσκιοι ξέρουν πότε να χαθούν απο προσώπου γης και ν᾽αφήσουν τον κόσμο στην ησυχία του και στην ελευθερία του.
Έτσι και με τους ανθρώπους. Αγαπώ τους άνθρώπους ίσκιους που φωτίζουν με την διακριτική παρουσία τους ή με την ζώσα απουσία τους χωρίς να δεσμεύουν, χωρίς να κατακτούν και να καταλαμβάνουν.
Άνθρωποι ίσκιοι, σπάνιοι, που φανερώνονται όπου επισκιάζει το φως και όπου φωτίζει η χαρά και το χάδι.
