Είχε δυο ζωές. Η μια, η πιο μεγάλη, ήταν σκυφτή. Σαν κυ-παρίσσι χειμωνιάτικο, καμπυ-λωμένο από αγέρα και χρόνια αδίστακτα. Μαντηλοκαλυμμένο το κεφάλι της, κοιτούσε πάντα μακριά εκεί που δεν έχει τέλος και γυρισμό. Τα χέρια της προσφορά και θυσία γεμάτα λαβωματιές και κενό, δώρα και ικεσία και ένα ερωτηματικό. Τα μαλλιά της. Τα μαλλιά της θησαυρός, ποταμός, ρίγος, κάλεσμα, ανάπαυση, παραμυθία. Τα μαλλιά της τελικά ένα θαυμαστικό και έρωτας ανεκπλήρωτος, τάφος άδειος κι αυτός.
Βάδιζε σκυφτή γιατί δεν την χωρούσε ο ουρανός – τόσο που χαμήλωσε κι αυτός με τόσους ευσεβείς πάνω του… Βάδιζε; Χόρευε ίσως, γιατί δεν ήξερε πώς να περπατήσει στη γη ετούτη που της εξουσιάσανε το σώμα και το κάνανε όνειρο φτηνό και ηδονικό. Χόρευε για να περνάει απαρατήρητη όπως οι χαζοί και τα παλιά παιδία, εκείνα ντε, με τα τραύματα στα πόδια και τα στρογγυλεμένα χαλίκια στα χέρια που τάχανε για θησαυρό και τα φουχτώνανε για να αισθάνονται λεβέντες σπαρτιάτες. Χόρευε, ακροπατούσε, σεληνιαζόταν ανάμεσα σε ραδίκια και ευωδιάζουσες αστοιβιές και κάτι άλλα παράξενα φυτά που κανείς δεν έμαθε από πού έφτασαν και θηλύκωσαν εδώ και πιάσανε τόπο και γίνανε σημαία. Χόρευε και κρατούσε πάντα σαν φαλλό την πλώρη ενός σπασμένου καραβιού για να θυμάται για πού ξεκίνησε κοπελούδα κι αυτή από το αθώο χαμόγελό της βγαίνοντας.
Είχε και μιαν άλλη ζωή. Μικρή, χαρούμενη, τρελαμένη αυτή, που ολημέρα ακροβατούσε στη ράχη της, στην παραζάλη της και στον καημό της κοροϊδεύοντας το ουράνιο τόξο, τη φυγή, τη γενναιότητα και όλα τα σοβαρά πράματα ενός κόσμου στηριγμένου σε δεκανίκια ονείρων και σε ελπίδες ουτοπικές.
Είχε δυο ζωές που την παράτησαν και κι αυτές έμεινε κατάμονη, ανυπεράσπιστη και τυφλή, να θωρεί πάντα προς τη μεριά των ηδονών και των ευτυχισμένων ανθρώπων, εκείνων με τις ορθάνοιχτες παρδαλές ομπρέλες καταμεσίς στο σκοτάδι, καταμεσίς στον πόθο, καταμεσίς στη βεβαιότητα.
