Θαρρώ, συχνά σαν μερώνει η σκέψη μου,  πως το μόνο θέμα που διαπραγματεύονται οι τέχνες είτε το ξέρουν είτε όχι είναι ο έρωτας. Έρωτας για την άλλη ψυχή, για το άλλο κορμί, για τους ανθρώπους και το Θεό ή την ανυπαρξία του.

Άλλοτε γράφουν, μιλούν, σχεδιάζουν χορεύουν, χειρονομούν για την απουσία του έρωτα για το ανεπλήρωτο του έρωτα, για την κατάκτηση του ερώμενου ή για την ανευ όρων και ορίων παράδοση σε αυτόν.

Για τό έρωτα μιλούν ακόμη και όταν για θάνατο γράφουν με χρώματα, φόρμες, με ήχους, με λέξες. Γιατί είναι ο έρωτας που κάνει την απώλεια βαρεία κι αβάσταχτη και στο τέλος υπαρκτή.

Μόνον ο έρωτας κρυμένος ή φανερός ως φλόγα, ως φως, ως κάθαρση, ως απουσία, ως πληγή, ως νόστος, ως παύση, ως ταξίδι, ως χρέος, ως παντιέρα, ως θάλασσα, ως κρότος, ως δρόσος πρωϊνή, ως θυμωμένο φεγγάρι, ως σεισμός και τυφλωτικά χρώματα είναι η ουσία και η περι-ουσία των τεχνών. Ολα τα άλλα δεν είναι, δεν υπάρχουν.