Επήγα το πρωί να δω τη θάλασσα, να αισθανθώ την ανἀσα της , να γευτώ την αλμύρα του αέρα γύρα της, να πάρω κουράγιο από την ήμερη απεραντωσύνη της.
Κάθισα στους ίσκιους ενός καφφενείου, κάτω από ένα δένδρο και έπινα αμέριμνος, όσο γίνεται σε έχοντες συνείδηση της ζωής βροτούς, τον καφφέ μου.
Μέ έφερε ο σερβιτόρος, που ήταν ανεξήγητα αυστηρός μαζί μου και ψυχρὀς, και μιά χαρτοπετσέτα ολόλευκη σαν το βλέμμα νηπίων, ή αγίων.
Είχα αποφασίσει να φερθώ, Σάββατο πρωί, ως άνθρωπος κανονικός και είχα υποσχεθεί πως δεν θα έφτιαχνα τίποτα, αλλά θα καθόμουνα όπως οι κανονικοί άνθρωποι και θα απολάμβανα, στο μέτρο του εφικτού και επιτρεπτού βεβαίως, την ωραιότητα της ζωής που με χαρίστηκε.
Όμως ώς συνήθως ο εθισμός μου νίκησε κι έπιασα το ευτελές χαρτί κι άρχίνησα να το στολίζω με τρυφερές συμπλοκές γραμμών.
Ενώ δούλευα αμέριμνος και σχεδόν χαρούμενος τα σπουργίτια έπαιζαν τιτιβίζοντας επάνω στο δέντρο με αποτέλεσμα λίγα ώριμα μούρα να πέσουν στην κεφαλή μου κι επάνω στο τραπέζι.
Χαμογελώντας με τους αλανιάρηδες φίλους μου είπα να λάβω ως σημείο το δώρο τους. Έπιασα τα μούρα κι έβαλα κοκκινάδια στα μάγουλα των κοριτσιών για ομορφύνω τις παρειές τους με ολίγο χρώμα της φύσης και γιά να δώσω και στα σπουργίτια τη χαρά πως συνέβαλαν στην δημιουργία ενός εφήμερου έργου τέχνης καταδικασμένου να σωθεί μονάχα την μνήμη όσων το αγάπησαν.
