Με είπε καλός φίλος πως, με αφορμή την έκθεσή που έκαμα πρόσφατα στην Καλαμάτα της Μεσσηνίας , κάποιος γνωστός του-με φύλαξε απο τον πειρασμό και δεν με είπε το όνομά του- αναρωτήθηκε, μἀλλον δεικτικά, γιά τη σχέση που έχουν οι ρεμπέτες που ζωγραφίζω με τις αγιογραφίες που φτιάχνω σε εκκλησίες .
Η ιστορία αυτή με θύμησε την ευχάριστη έκπληξη που έλαβα όταν είδα για πρώτη φορά στο Άγιον Όρος στη Μονή Δοχειαρίου τις σκηνές με τους κολασμένους στην παράσταση της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού στο νάρθηκα τοιυ Καθολικού.
Η έκπληξή μου προερχόταν απο το πόσο όμορφοι ήσαν οι κολασμένοι μέσα στην μοναξιά και στα ποικίλα βάσανά τους. Όμορφοι πολύ όσοι και οι άγιοι που εικονίζονταν δἰπλα τους.
Ο δικός μας βλέπεις τρόπος ,με τον ίδιο κι απαράλλακτο τρόπο και με το αυτό ύφος ζωγραφίζει αμαρτωλούς και αγίους γιατί τιμά όλη την κτίση και τα κτιστά πράγματα έμψυχα και άψυχα κι όλα τα αποδίδει με τρόπο εύμορφο και ωραίο.
Τα ζωγραφίζει δήλαδή έτσι ώστε να έχουν καλό σχήμα χωρίς περιττά πλουμίδια και στοιχεία αχρείαστα. Κι ακόμα τα ζωγραφίζει ωραία, στην πιο καλή τους δηλαδή χρονική στιγμή, στην ώρα τους, στον καιρό τους, τότε που όλα έχουν γενναιοδωρία γιά να δώσουν το μέγιστο της ύπαρξής τους και απλότητα γιά να ζητήσουν και να λάβουν από όλους τους άλλους το μέγιστο.
Σε αυτή την κατάσταση τα πλάσματα εικονίζονται ολοσχερώς ανοιχτά στην σχέση να αποζητούν την των πάντων κοινωνία και ένωση.
Ολα τα πράγματα, και δη οι άνθρωποι ως πρόσωπα κατ᾽ εικόνα Θεού πλασμένα έχουν ζήτηση μέσα τους μυστική της αληθινής ζωής και πόθο αγάπης και ένωσης με όλους και όλα. Απλώς στη ζωή κάποιοι τα καταφέρνουν καλύτερα, ενώ κάποιοι αστοχούν περισσότερο και αμαυρώνουν περισσώς το χρυσάφι της καρδιάς τους. Όμως όλοι όσοι έχουν επίγνωση της αστοχίας τους είναι σε μια πορεία προς τη ζωή.
