Ιστορίες για ρεμπέτες

Άκουσα κάποτε τον μακαρίτη Πάνο Γεραμάνη , σπουδαίο παραγωγό του Δεύτερου προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, να αφηγείται την ακόλουθη ιστορία για τον μεγάλο ρεμπέτη Απόστολο Χατζηχρήστο. Ιστορία αληθινή . Και από τότε τον αγάπησα περισσότερο τον Απόστολο Χατζηχρήστο και έγινε ένας απο τους λαϊκούς ηρωές μου αυτούς που σιωπληλά δείχνουν το μονοπάτι με τα αγκάθια και το καθαρό αμαγάριστο φως που φέρνει στη ζωή.

Πήγε, μολογούσε, ο Γερμαμάνης, ο Χατζηχρήστος μέσα στην Κατοχή και υπογράψει συμβόλαιο σε μια δισκογραφική της εποχής επειδή είχε κάνει ένα τραγούδι του επιτυχία. Στον προθάλαμο συναντά τη γυναίκα, χήρα ενος άλλου ρεμπέτη που σκοτώθηκε στο Αλβανικό μέτωπο που είχε πάει εκλιπαρώντας, εις μάτην βεβαίως, να της δὠσουν κάτι να θρέψει τα παιδιά της

Κι ο άρχοντας Απόστολος, σαν άλλος αληθινός “Απόστολος” του Χριστού, περιφρονώντας λεφτά και κυρίως τη δόξα και την φήμη, μπήκε και υπέγραψε συμβόλαιο με την εταιρεία γράφοντας το τραγούδι του στο όνομα του φίλου του για να έχει να παίρνει κάτι η χήρα για τα ορφανά.

ο Απόστολος Χατζηχρήστος που έγραψε τον “Καϊκτσή” και που ήξερε πως γίνεται “Ψεύτης ο Ντουνιάς” άμα δεν ξέρεις να μοιράζεσαι τον πλούτο και τη χαρά, που πάντα ως δώρο, φτάνει τα χέρια σου.

Ο Απόστολος Χατζηχρήστος που δεν γνώριζε απο ιδιοκτησίες και πνευματικά δικαιώματα κι από μάταιο κυνήγι της δόξας αλλά ήξερε από “υπόθεσες ψυχικές” και πως τα αληθινά κι αθάνατα πλούτη είναι αυτά της καρδιάς.