Όλοι οι άνθρωποι περπατούν με  δικό τους τρόπο. Υπάρχουν πολλών ειδών περπατησίες.

Άλλοι βαδίζουν στο όριο της ισορροπίας, θαρρείς πως θα πέσουν στο επόμενο βήμα. Άλλοι περπατούν βαρεία, χτυπώντας σχεδόν τα πόδια τους στο έδαφος ή στα πλακάκια των δαπέδων. Ύπάρχουν κάποιοι που αχνοπατούν την γης και θαρρείς πως παίρνουν φόρα για ν᾽απογειωθούν, να πετάξουν για τ᾽αλλού. Ακόμα υπάρχουν κι άλλοι που περπατούν γεμάτοι δισταγμό, ακαθόριστα και φοβισμένα, νομίζεις πως δεν θα φτάσουν ποτέ.

Ολονών τα σώματα όμως κινούνται αρμονικά κι αυτό είναι το παρόδοξο και το θαυμαστό. Το κορμί και τα μέλη του βρίσκουν τρόπο μυστικό να ακολουθήσουν τα βήματα και να συγχρονιστούν. Λίγο έως πολύ.

Όμορφα βέβαια περπατούν σχεδόν όλες οι γυναίκες. Αυτό γιατί, θαρρώ, η κατασκευή του σώματος με την πλατύτερη λεκάνη υποδεικνύει και επιβάλλει μια ρυθμική αγωγή ανάμεσα στο επάνω μέρος του σώματος και το κάτω τμήμα του. Κατορθώνεται έτσι, με τρόπο μυστικό, ένας αρμονικός συγχρονισμός, ένας εξαίσιος ρυθμός που μαγεύει οσους ξέρουν και μπορούν να τον θεωρούν.

Όταν μάλιστα οι γυναίκες φορούν φουστάνια που είναι ολόσωμα ενδύματα, η ρυθμική κίνηση του σώματος γράφεται και εκφαίνεται υπέροχα επάνω στο ένδυμα δημιουργώντας εξαίσια οράματα κυρίως τα καλοκαίρια τότε που ευωδιάζουν οι αισθήσεις απο την ωραία σύναξη των ονείρων και των πόθων.

Οι άνθρωποι περπατούν όμορφα. Είτε έρχονται είτε φεύγουν.

Αρκεί να μην είναι πολύ βέβαιοι.

Στο εικαστικό: Η Νυχτερινή Μαρία.

Από τον εικαστικό διάλογο με την ποίηση του Νίκου Εγγονόπουλου. 2007