Καί τί δεν μπορεί να κάνει κανείς με μιά καμπύλη γραμμή!
Αρκεί να καταφέρεις να βρείς καμπύλες γραμμές σε ένα κόσμο που μεταλλάσεται ραγδαίως σε μια αυστηρή ορθή κατασκεύη στημένη σε ολόισιες και τέλειες γραμμές, που στέκουν αγέρωχες και αφίλιωτες και μόνες.
Παντού, άμα έχεις χρόνο για χάσιμο και αίσθηση ανοιχτή, μπορείς να βρείς καμπύλες γραμμές που όλες, μα όλες τους είναι εύτρεπτες και εύπλαστες και γιά τούτο ομοιάζουν σε ὀλα του κόσμου τα καλά, δηλαδή στην ελευθερία, στον έρωτα και στην ελπίδα.
Να, λ.χ μπορείς να συναντήσεις αέρινες καμπύλες γραμμές στα σώματα παλιών αυτοκινήτων, στα προσωπάκια των βρεφών, στα αιώνια βότσαλα των θαλασσών, στό σεβαστικό λύγισμα της περήφανης κεφαλής των κυπαρίσσων, στα κορμιά όλων των γυναικών, στους βόστρυχους του Ηνιόχου των Δελφών, στα κοσμήματα βυζαντινών εκκλησιών, στο σμιλεμένο σώμα αργών σαλιγκαριών.
Παντού μπορείς, αν έχεις υπομονή και αγαπάς τα τιποτένια κι άχρηστα , να ανακαλύψεις καμπύλες γραμμές.
Καί πόσα, αλήθεια πόσα δεν μπορεί κανείς να κάνει με μιά καμπύλη γραμμή!
Οι καμπύλες είναι εξημερωμένα στοιχεία της κτίσης και, αν δεν το γνωρίζεις, είναι πλάσματα ζωντανά κι έχουν γεννηθεί από δύο ευθείες που έλιωσαν απο έρωτα η μιά μέσα στην άλλη χωρίς να χάσουν ολότελα τον εαυτό τους.
Για τούτο ίσως οι καμπύλες γραμμές θα μπορούσαν να γίνουν σημαία και λάβαρα μιας πόλης ουτοπικής της οποίας οι κάτοικοι είναι αγάλματα ωραία αφού έχουν πάψει να διεκδικούν και προτίμησαν να λιώνουν για χάρη των άλλων ομορφαίνοντας αναιτίως την πλάση.
Με καμπύλες μπορείς να περιγράψεις τον κόσμο χωρίς να τον δέσεις, μπορείς να κεράσεις αγαθά χωρίς να πληγώσεις, μπορείς να ζητήσεις συγνώμη και να γίνεις πιστευτός, μπορείς να πεις ευχαριστώ και να δώσεις χαρά, μπορείς να ξανασχηματίσεις το σύμπαν και να μοιάζει σώμα ζωντανό , μπορείς πάνω απο όλα να κατεβάσεις τον ουρανό στη γη για να είναι αυτή αέναα με ελπίδα μυρωμένη .
Κι άμα τίποτα απο όσα σε λέω δεν πιστεύεις μεσ του Καλοκαιριού το ζεστό πρωινό, να, πήγαινε δες μια εκκλησία Βυζαντινή για να εννοήσεις τι μπορεί κανείς με μια μονάχα καμπύλη, γραμμή ατελεύτητη, φιλάνθρωπη, γητευτική να κάνει· παράδεισο στη γη μπορεί κανείς να στήσει. Αρκεί να ξεχάσει την λαμητόμο της βεβαιότητας και την κόλαση της ορθότητας.
Η Αγία Αικατερίνη στην Θεσσαλονίκη, στην Άνω Πόλη. Της περιόδου των Παλαιολόγων. Τότε που οι Έλληνες ήξεραν χωρίς να το μολογούν την πτώση και συνέχιζαν να “παίζουν” το παιχνίδι της δημιουργίας.
