Εμένα οι φίλοι μου είναι κάτι άνθρωποι απλοί.
Δεν ξέρουν να μιλάνε περίτεχνα και κομψά, δεν ξέρουν να παινεύουν και να με μεγεθύνουν με λόγια ψέματα και ξόμπλια πλασματικά.
Οι φίλοι μου δεν είναι τίποτα γραφιἀδες, άνθρωποι σπουδαίοι κι επιφανείς που αρέσκονται να τεντώνουν προκρούστεια άχρι θανάτου τους γνωστούς γιά να ψηλώσουν κι αυτοί μαζί. Οι φίλοι μου δεν ξεύρουν να στήνουν μύθους και ψεύτικα αγάλματα θαυμαστικά.
Οι δικοί μου φίλοι είναι αβέβαιοι, λιγομίλητοι κι απλοί. Με κρατούν τρυφερά στη μνήμη τους καθημερινά, νοιάζονται για τους πόνους μου με τρόπο μυστικό κι έρχονται αχνοπατώντας διακριτικά γιά να φυλάξουν τη χαρά μου μη και ξεθωριάσει γρήγορα και λυπηθώ.
Οι φίλοι μου κερνούν στην απουσία μου κρασί με ένα καρδιακό γειά και λένε ιστορίες για όσα λίγα πράματα έπραξα στην ζωή καλά.
Μολογούν για τότε που σιώπησα μπροστά σε λόγια καρφιά, λένε χαμογελώντας για τότε που μοίρασα ανέμελα σε παιδιά λίγη απο όση δεν κατείχα χαρά, για τον τρόπο που κοίταζα λένε εκστατικά την ευμορφιά των πτηνών, για το που δεν γύρεψα ποτέ να καρφώσω σε σταυρό καμμιά ψυχή. Πολλά λένε για όσα λίγα έκανα στη ζωη καλά οι φίλοι μου οι λίγοι, οι απλοί που δεν έχουν ακόμα βρεί λέξεις για να πουν πως είναι να αγαπάς κάποιον δίχως αντίδωρο και αμοιβή.
Οι φίλοι. Αυγοτέμπερα σε χαρτί, 50χ70 εκ. 1994
