O κόσμος έχει καταμετρήσει και καταγράψει πολλές αρετές που χαρακτηρίζουν μέσα στους αιώνες τους βροτούς.

Άλλοι είναι γενναίοι, άλλοι εγκρατείς του μέτρου, άλλοι μεγαλόψυχοι και γενναιόδωροι, άλλοι έχουν συνετή παρουσία και διακριτικό λόγο, άλλοι έχουν καθαρή καρδιά και αγνά μάθια που βλέπουν πάντα σε όλους το καλό, μερικοί διψούν την δικαιοσύνη για όλους ανεξαιρέτως.

Υπάρχουν αυτές και πολλές άλλες αρετές στους ανθρώπους. Άλλες κληρονομημένες καί οι περισσότερες, θαρρώ, κερδισμένες με πολύ κόπο, αλλά και με αίμα όχι σπάνια.

Όσο κι αν ψάξω δεν βρίσκω στον εαυτό μου καμμία απο αυτές τις καταμετρημένες των ανθρώπων αρετές .

Το περισσότερο που βρήκα, ετάζοντας προσεκτικά την ψυχή, είναι το ανοχύρωτο, η εθελούσια παραίτηση απο την υπεράπιση του εαυτού απο τα ιοβόλα των ανθρώπων βέλη, από τις απόπειρες άκαιρης ταφής μου αλλά καί από τους υστερόβουλους επαίνους και τις βέβηλες κολακίες.

Δεν είναι βέβαια σπουδαία, λογίζομαι, αρετή αυτή, αλλά μιάς και είναι φορές που πονά τόσο αυτή η παραίτηση, θαρρώ πως κάτι θα μετράει κι αυτό, κάπως θα παίζει κάποιο ρόλο στο πλάτεμα της καρδιάς και στην έκταση της ύπαρξης προς τη μεριά των ανθρώπων που κλήθηκαν από την ώρα της δημιουργία τους να λειτουργήσουν την ιερότητα της ζωής και να ενώσουν την κτίση σε σώμα ένα δοξαστικό.

Ίσως όμως, αναλογίζομαι, το ανοχύρωτο καθόλου να μη μετρήσει εν τέλει και απλώς δειλός να χαρακτηριστώ που παραδόθηκα με κατεβασμένα χέρια, που αντάμωσα με χαμόγελο στα χείλη τους μισούντας με αδίκως, που αφέθηκα με ένα πληρωμένο φιλί να παραδοδώ.

Πού να ξέρει όμως κανείς τελικά! Λες και κατάφερε κανείς να φτάσει ποτέ στο τέλος των αρετών!