Πότέ δεν κατάλαβα τα καλά λόγια τα μετά θάνατον που πολλοί άνθρωποι καταθέτουν στην κοινότητα άμα κάποιος, συνήθως διασήμος κι αγαπητός στο κοινό, αποθάνει.
Κι ακόμα περισσότερο δεν κατάλαβα την επίδειξη από κάποιους φωτογραφιών τους με τον θανόντα. Πρός τί;
Πόσες και πόσες ημέρες πέρασαν που θα μπορούσαν όλοι αυτοί που αγαπούν και τιμούν τα “είδωλά” τους να εκφράσουν δημόσια το θαυμασμό τους και να αποδώσουν τιμές. Τουλάχιστον θα το χαιρόταν κι ο εκλιπών όσο ζούσε και θα είχε την ευχαρίστηση πως η ζωή και ο κόπος του δεν πήγε στράφι.
Αλλά τίποτα από αυτά δεν συνέβη, δεν συμβαίνει. Καθημερινά ο κόσμος, όλοι μας δηλαδή λίγο ως πολύ, κρίνουμε και κατακρίνουμε τους άλλους ψάχνοντας ως μύγες στα σκουπίδια τη βρωμιά, και σπανίως μιλάμε τιμητικά γιά κάποιους που αν μη τι άλλο προσπαθούν να στηθούν στα πόδια τους με αξιοπρέπεια και να κάνουν τη δουλειά τους. Αυτοί οι άλλοι που δεν είναι υποχρεωτικό να είναι καλλιτέχναι και θεωρητικοί, πολιτικοί , άνθρωποι του πνεύματος και της κουλτούρας. Αυτοί οι άλλοι που μπορεί να είναι όλοι οι άνθρωποι που είναι σπουδαίοι γιατί υπηρετούν τη ζωή χωρίς τυμπανοκρουσίες και φανφαρονισμούς , επίδειξη και αλαζονεία, αλλά με συνέπεια σεμνότητα και συχνά χωρίς την αίσθηση πως κάνουν κάτι σημαντικό.
Όμως όλοι κάνουν κάτι σημαντικό σε αυτή τη ζωή. Ετσι λειτουργεί η ζωή. Αλλιώς θα κατέρρεε αυθημερόν αν δεν είχε όλους με την περίσσεια των δεξιοτήτων, με την ποικιλομορφία των ταλάντων, με τον πλουραλισμό των ικανοτήτων. Η ζωή δεν είναι μονάχα τέχνες, ούτε θεωρίες και κουλτούρα. Ειναι ψωμί, κρασί, σπίτια, νοσοκομεία, χώρους ταφής απορριμμάτων κι άλλα πολλά.
Άχρηστο και περιττό κι επιζήμιο ίσως είναι επί τον θάνατον ή μετά θάνατον να εκφωνούμε λόγους τιμητικούς στους θανόντες. Καλό βεβαίως είναι να μνημονεύονται και τότε γιατί έτσι συστήνεται κοινότητα με συνέχεια και διάρκεια και παράδοση.
Καλύτερα όμως θα ήταν, ενόσω ζουν οι άνθρωποι, κι αφού με τις πράξεις της ζωής τους δείξουν πως λειτούργησαν λίγο ως πολύ πετυχημένα ένα τομέα της ζωής, την ίδια τη ζωή, να τους ευχαριστούμε κι ίσως και να τους τιμούμε όχι με βραβεία κρατικά και τέτοια στημένα πράγματα αλλά με ένα σεμνό, καλό, δημόσια διατυπωμένο λόγο γιά να δείχνουμε κιόλας έτσι πως στις κοινωνίες δεν υπάρχουν μονάχα άνθρωποι άρπαγες και εγωιστές αλλά και οι άλλοι , οι πολλοί, οι περισσότεροι που λειτουργούν “ιεροπρεπώς” τη ζωή.
Καλώ λοιπόν όσους φίλους θέλουν να ακολουθήσουν αυτή την “ευχαριστιακή” κίνηση προβάλλοντας δημόσια ζώντες ανθρώπους που τους αγαπούν και τους τιμούν και που τους έχουν για παράδειγμα. Ο κάθενας ας το κάνει με όποιο τρόπο θέλει κι όπως μπορεί. Αρκεί να είναι μια ευχαριστήρια δημόσια έκφραση.
Και προσωπικά, ξεκινώντας θα ήθελα να ευχαριστήσω τον π. Σταμάτη Σκλήρη, ένα ιερέα , γιατρό και ζωγράφο που αγαπώ, τιμώ και θαυμάζω πολύ και για το ζωγραφικό του έργο του και πάνω από όλα για την αγάπη με την οποία ζει μέσα στον κόσμο και δημιουργεί.
Ανεβάζω εδώ και μιά απο τις ζωγραφιές του που την αγαπω πολύ με τίτλο “Τῆ Υπερμάχῳ…”