Κάποτε ονειρεύομαι πως θάχω ελευθερία και δεν θα πονώ πολύ απο τους αποχωρισμούς οικείων προσώπων και εδικών μου τόπων και θα ταξιδεύω ασταμάτητα τον ατέρμονα κύκλο της γης. Θα ταξιδεύω όχι για να θηρεύσω ηδονές και να δω σπουδαία μνημεία και εργα του τρόπου των ανθρώπων άλλων χωρών, αλλά γιά να περπατήσω σε δρόμους ξένους με παράξενα ονόματα που φέρνουν στο νου και στη φαντασία αλλόκοτους συνειρμούς και γεννούν τοπία ψυχικά πρωτόγνωρα.
Θάθελα ένα πρωι να ξημερωθώ, χωρίς να ξεύρω πώς βρέθηκα εκεί , στο Sao Paolo στη Μπραζίλια και να διασχίσω διστακτικά στην αρχή κι ύστερα τρέχοντας την οδό R. Haia.
Ένα μεσημέρι Σαββάτου, με κόσμο λιγοστό στους δρόμους, Φθινόπωρο που ζυγώνει το κρύο που φέρνει ο ανοιχτός φοβερός Ατλαντικός Ωκεανός, θάθελα να σταθώ με χέρια στις τσέπες αμήχανος στα πεζοδρόμια της Λεωφόρου Aparicio Savaria στο Μοντεβιδέο και να μην ξέρω ποιά κατεύθυνση να πάρω και να το χαίρομαι πολύ.
Κι ύστερα, Χειμώνα καιρό να περπατήσω ξέγνοιαστος στην οδό J. Darraqueira στο Μουένος Άϊρες δίχως προσδοκία συνάντησης φίλων και γνωστών.
Θα με άρεσε, δεν το κρύβω, να σταθώ σε στάση λεωφορείου κρατώντας ζεστό, βαρύ μαύρο τσάι στα γυμνά χέρια μου Νοέμβρη μήνα στο Ταλλίν της Εσθονίας στην οδό Kloostrimetsa Tee και να αφήνω τα λεωφορεία να περνούν ξεχασμένος στα έκπληκτα κιν επιφυλακτικά βλέμματα ντόπιων περαστικών.
Κατακαλόκαιρο, απόγευμα, την ώρα του ειρηνικού βασιλέματος του ήλιου θάθελα κάθετα να διασχίσω τη λεωφόρο De la Manara στο Μαρακές του Μαρόκου χωρίς αποσκευές και προορισμό κοιτώντας τους ίσκιους της ερήμου να πάλλονται σα γυμνά κορμιά παθιασμένων εραστών.
Την ώρα που γιγαντώνονται οι ίσκιοι, σούρουπο στο Πετροπαβλόσκ, στην οδό Ulitsa Zvezdnaya θάθελα να σταθώ κοιτάζοντας απο μακρυά τις κουρασμένες φιγούρες στα φωτισμένα παράθυρα εργατικών πολυκατοικιών και ν᾽ακούω οιμωγές αλλόκοτων πτηνών κρεμασμένων σε γυμνά κλαδία συμμύδας να αναζητούν μάταια το χαμένο ταίρι τους.
Κι ἀμα έρθει Χειμώνας βαρύς κι ο κόσμος ντυμένος στα λευκά προβάρει την αέναη γιορτή, πόσο θάθελα να βρεθώ ανεξήγητα στο Χόμπαρτ της Τασμανίας ανάσκελα ξαπλωμένος στην έρημη χιονισμένη Zomay Ave. ελεύθερος χωρίς έγνοιες, χωρίς αποσκευές χωρίς κριτές και μεσάζοντες κατάματα κοιτώντας το κτιστό άκτιστο φως που συνέχει την πλάση και φέρνει τα πάντα σε πόθο της ζωής.
Καλό δείλι
Λεωφόροι της Taipei, Taiwan. 2016
