ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ
Πολλοί τρόποι υπάρχουν θαρρώ να καταγράψει κανείς αυτό που νομίζει ως εαυτό.
Άλλοι διαλέγουν μια καταγραφή των γεγονότων που έζησαν, άλλοι καταγράφουν τον τρόπο που πορεύτηκαν μέσα στην δημόσια ζωή και περιγράφουν τα έργα τους μεγάλα τε και μικρά. Μερικοί προτιμούν να μιλήσουν για τις πληγές τους. Υπάρχουν τρόποι πολλοί, ο ένας καλύτερος απο τον άλλο κι ο καθένας πιο αδύναμος απο τον άλλο.
Κάποιοι άνθρωποι δεν τολμούν να σχηματίσουν εικόνα του εαυτού τους, ίσως και να μην υπάρχει εαυτός λογίζονται…
Κάποια όμως μικρά της ζωής πράγματα, γεγονότα που ζήσαμε όλοι δείχνουν τις διαθέσεις της ψυχής, δείχνουν τις υποδοχές της, δείχνουν τις αναμονές της και τη δίψα της μοναδικής μας ύπαρξης.
Αυτά είναι σπουδαία πράγματα. όχι γιατί είναι ένα είδος ολοκληρωμένου πορτραίτο του εαυτού αλλά γιατί είναι αδρό, αναλοκλήρωτο σκαρίφημα που ιχνηλατεί το περίγραμμα του προσώπου μας, που δηλώνει το σχήμα των χεριών μας, την ελπίδα που σιγοκαίει στα σπλάχνα και το χρώμα των ονείρων μας.
« ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ
Τα πρώτα μου μεροκάματα τα έκανα μικρός. Θάμουνα δεν θάμουνα 6 χρονώ, γιατί ήθελα ν᾽αγοράσω περιστέρια, ένα ζευγάρι πιτσούνια , για να τα μεγαλώσω.
Για λόγους που τότε δεν είχα καταλάβει, αγαπούσα πολύ τα πετεινά τ᾽ουρανού.
Λεφτά δεν υπήρχαν κι έτσι πήγα σε ένα θειό μου που είχε καπνοχώραφα κι εργάτες και του ζήτησα να δουλέψω αρμαθιάζοντας καπνό. Με δέχτηκαν παρότι δεν με πήραν στα σοβαρά στην αρχή. Υστερα όμως άμα με είδαν να δουλεύω άλλαξαν γνώμη αφού είμουνα πολύ συγκεντρωμένος στο έργο και πολύ γρήγορος.
Μετά απο μερικές μέρες δουλειάς μάζεψα τα λεφτά που ήθελα για ένα ζευγάρι πιτσούνια και σταμάτησα. Καλοκαίρι ηταν εξάλλου και ήθελα να παίζω μπάλλα που την αγαπούσα πολύ.
Φρόντιζα τα πιστούνια μου, τα τάϊζα στο στόμα και τα πρόσεχα όσο τίποτα ἀλλο. Μετά όμως, το ένα, το αρσενικό, αρρώστησε και απέθανε. Έκλαψα, θυμάμαι όσο ποτέ μέχρι τότε στη ζωή μου. Με λυπήθηκε η μάνα μου, βαρέθηκε ίσως και τα παρακάλια μου, και μου έδωσε λεφτά και πήρα άλλο.
Πρόκοψαν τα περιστέρια μου και αυξήθηκαν πολύ αφού δεν άφηνα και κανένα να τα πειράξει. Ώρες πολλές καθόμουνα και τα χάζευα να ερωτοτροπούν, να πετούν ψηλά στον ουρανό και να γυρίζουν να ταΐσουν τα μικρά τους. Ήταν η χαρά της ζωής μου.
Όταν αποφάσισαν οι γονείς να μεταναστεύσουν στην Αθήνα στεναχωρήθηκα που έφυγα κι έχασα τους φίλους μου στο χωρίο. Πιό πολύ όμως λυπήθηκα που άφησα τα περιστέρια μου.
Από τότε ποτέ δεν ξαναπήρα ζωντανό να φροντίσω. Θυμάμαι ακόμα πως είναι να ξεριζώνεται η καρδιά σου απο την απώλεια ενός αθώου πλάσματος που αγαπάς.»
