( Μικρό εξομολογητικό)

Από το 2012 αφότου έφυγα απο το Ελληνικό Πανεπιστήμιο για να αφιερωθώ στην ζωγραφική, ταξίδεψα πολύ σε ξένες χώρες όπου χρειάστηκε να μείνω για πολύ δουλεύοντας σε σκαλωσιές μακρυά από την πατρίδα και όσους αγαπώ.

Κούραση και μοναξιά πολλή.

Τα βράδυα στις λίγες ώρες που απέμεναν για ξεκούραση, σε δωμάτια ξενοδοχείων, με τον νου στενεμένο απο τους πόνους του κορμιού και τον νόστο, μόνη παρηγορία οι μουσικές και κυρίως τα τραγούδια που αγκαλιάζουν ολόκληρο τον άνθρωπο, το νου με τους στίχους, την καρδιά με το μέλος και το κορμί με το ρυθμό.

Άκουγα πολλά τις ώρες αυτές.

Απέφευγα συνήθως τις λυπητερές και δίχως λόγια μουσικές που στέλνουν το νου και την καρδιά σε τόπους σκοτεινούς και ανεξερεύνητους της ψυχής και πολλαπλασιάζουν την μοναξιά. Αλλά και τα περισσότερα “έντεχνα” σύγχρονα ελληνικά με κούραζαν με το αδιέξοδο και την “κόλαση” που κατέγραφαν χωρίς να δείχνουν πουθενά το φως. Ούτε βέβαια τα χαλαρά ελάφρά τραγουδάκια με την βαρετή αφέλειά τους με ικανοποιούσαν.

Άκουγα τραγούδια παλιά ελληνικά, ρεμπέτικα και λαϊκά. Τραγούδια που δεν τα ακούω συχνά σε άλλες συνθήκες. Ήταν η καλύτερη συντροφιά.

Συχνά με παίρνανε τα κλάματα με τραγούδια όπως το ” σαν απόκληρος γυρίζω ” με την παιανίζουσα δωρική φωνή της Μπέλλου , σαν τις Φάμπρικες της Γερμανίας και στου Βελγίου της στοές με τη φωνή του Στέλιου. Βούρκωνα με τους Σφουγγράδες του Γιώργου Μπάτη με την τρυφερή και ξεκάθαρη φωνή του Στράτου Παγιουμτζή.

Καταλάβαινα, ένιωθα τί ήθελαν να πουν τα τραγούδια αυτά. Ο Νόστος που έφερνε πόνο  την καρδιά με έκανε να καταλαβαίνω.

Έβαζα και άκουγα πολύ Μάρκο που έζησε κι εκείνος με τον τρόπο του σε ξενιτεία μέσα στην χώρα του και βασανίστηκε και ταπεινώθηκε και κοιμήθηκε φτωχός και μόνος.

Αγαπούσα τα τραγούδια του Μάρκου πολύ, περισσότερο από άλλα γιατί με σήκωναν απο την καρέκλα της ξεκούρασης και εκεί μέσα στα λίγα τετραγωνικά ενός δωματίου σε ξενοδοχεία στο Pocatello του Αϊντάχο στο μακρυνό φάρ Ουέστ της Αμερικής,  στην Μελβούρνη, στην Ταϊπέι της Ταϊβἀν, στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας, στο Μπουένος Άϊρες, στην Φρανκφούρτη, στην Βοστώνη, στο Μοντρεάλ του Καναδά κι αλλού χόρευα. Χόρευα το μοναχικό ζεϊμπέκικο και καθαίρονταν τη ψυχούλα μου και βαλσαμωνόταν η καρδιά από τον πόνο του “αγίου” Νόστου.

Κι ευγνωμοσούσα τον Μάρκο και όλους όσους έσκυψαν και έγραψαν τραγούδια λαϊκά που έφερναν παραμυθία σε όσους τα ακούν και συμμετέχουν στην “Λειτουργία ” που αυτά επιτελούν. Τέτοιες ώρες ήταν σαν να είμουνα κάθε φορά στην παρέα όλων αυτών των ανθρώπων καθισμένος σε κύκλο ως μέλος ενός δράματος που ζει ξανά και ξανά την ίδια τραγωδία και μεθά κάθε φορά με το γλυκό κρασί της κάθαρσης.

Τα τραγούδια αυτά με έκαναν να θυμάμαι, να μην ξεχνώ αλλά να θυμάμαι και χορεύοντας να βρίσκω την παραμυθία που ψάχνει η ψυχή για να συνεχίσει να παλεύει και να ζει με τιμιότητα, αξιοπρέπεια, με έρωτα για την ζωή και πόθο για την καλή χαρά.