https://www.instagram.com/reel/C_DeIzvJryQ/?utm_source=ig_web_copy_link&igsh=MzRlODBiNWFlZA==

Το καλοκαίρι που πέρασε όπως όλα τα προηγούμενα γρήγορα, φιλοξενήθηκα σε ενα ωραίο σπίτι στην Κρήτη, στο Κολυμπάρι. Δίπλα στη θάλασσα με όμορφη θέα στην πόλη των Χανίων . Στο σαλόνι του σπιτιού είχε ενσωματωθεί ένας  βράχος επάνω στο οποίο ακουμπά η όλη κατασκεύη.

Πήρα θάρρος, κάθισα στην απλόχωρη βεράντα και ζωγράφισα μια πέτρα που βρήκα στις κοντινές παραλίες με τη μορφή ενός ασκητή. Τη ζωγράφισα και την εναπόθεσα στον τοίχο του σαλονιού.

Νομίζω πως ταίριαξε στον τοίχο αυτό. Νόμισα πως χρειαζόταν  κάτι για να τον ζωντανέψει.  Να, όπως παλιά που, όπου κι άμα βρισκόσουνα στις εξοχές, είχε σημάδια παρουσίας των ανθρώπων τα προσευχητάρια τους, σημάδια της αγωνίας τους, της χαράς, του καϋμού  και της ελπίδας τους.

Ήτανε ζωντανοί  οι τόποι μέ αυτά τα σημαδια.

Ύστερα ήρθαν αυτοκίνητα, έπαψαν οι  άνθρωποι να περπατούν, έχασαν και τα μονοπάτια. Ύστερα ήρθαν οι ψευδαισθήσεις της οθόνης του σινεμά, έπαψαν οι άνθρωποι να μένουν μόνοι με τον εαυτό τους και να συλλογιούνται τη ζωή και το θάνατο. Ύστερα ήρθαν οι έυκολες ηδονές και έπαψαν οι άνθρωποι να έχουν πλατιές διαστάσεις. Απόγιναν στιγμές, στενές και εφήμερες.

Πού καιρός πιά για απλόχωρες προσευχές, που καιρός για σημάδια αγωνίας κι ελπίδας, πού καιρός για αληθινή χαρά και πόνο που χαρακώνει τη λύπη και την κοντεύει!