Το Μάρτη του 2020 είχαμε ταξιδέψει στην Αμερική για να ζωγραφίσουμε σε μια εκκλησία. Εκει μας βρήκε η διεθνής καραντίνα και αναγκαστήκαμε να επιστρέψουμε βιαστικά στην Ελλάδα.
Έπρεπε ως ταξιδιώτες του εξωτερικού να μείνουμε σε αυστηρὀ αποκλείσμο στο σπίτι μας για 15 ημέρες.
Ήταν τότε σε εκείνες τι ημέρες της κατά μονάς παραμονής που ξεκίνησα να ζωγραφίζω μια σειρά εικόνες Μαρτύρων της χριστιανικής πίστεως. Δεκαπέντε εικόνες .
Η πρώτη της σειράς ήταν αυτή του αγίου Γεωργίου Δρακοκτόνου.
Διάλεξα να τον ζωγραφίζω με απλό χιτώνα λευκό και κόκκινη κιννάβαρη ανεμίζουσα χλαμύδα να πατά επάνω στον δράκο-σύμβολο του χάους, του σκοταδιού, της απουσίας φωτός, του κακού. Ο άγιος καρτά σταυρό που δείχνει τον τρόπο που διάλεξε να υπάρξει μέσα στην ιστορία, να μαρτυρήσει δηλαδή, να δώσει με την ζωή του μαρτυρία για την πίστη του στον Χριστό.
Ο Αι-Γιώργης πατά επάνω στον δράκοντα και τον αγγίζει με το δόρυ του που φέρει κι αυτό επάνω του το σημείο του Σταυρού.
Δεν τον λογχίζει αλλά απλά τον αγγίζει. Ένα άγγιγμα αρκεί για να φεύγει το σκοτάδι και να έρθει το φως. Το σκοτάδι, το κακό δεν παλεύεται με την δύναμη, με την ορμή και την βία. Αρκεί ένα χάδι, μια πράξη τρυφερότητας για να αφανιστεί. Καμμιά βία δεν μπορεί να εξαλείψει την βία παρά μονάχα η αγάπη, η τρυφερότητα, το χάδι, μια αγκαλιά.
Όλο το έργο στημένο σε χιαστί τεμνόμενους άξονες, κατά τον από αρχαιοτάτων χρόνων ελληνικό τρόπο, αναφέρεται στην Εκκλησία, στην κοινότητα των θεατών για χάριν των οποίων γίνεται και υπάρχει.
