Πρόσφατα βρέθηκε στην ανασκαφή της Πύλου στον τάφο του Γρύπα πολεμιστή ( https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%93%CF%81%CF%8D%CF%80%CE%B1_%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE ) ένας υπέροχος σφραγιδόλιθος 3,5 εκ που απεικονίζει μια σκηνή μάχης με τον πολεμιστή και νικά τους εχθρούς του που χρονολογείται απο το 1500 πχ περίπου.
Εξαιρετικό έργο τέχνης και θαυμαστό και για την μικρογραφική κατασκευή του με τα δεδομένα της εποχής.
Αυτό που έχει μεγάλη σημασία για τον σύγχρονο κόσμο των εικαστικών είναι η υπέροχη δομή της παράστασης σε χιαστί ελαφρά καμπυλωμένους, τεμνόμενους άξονες που δημιουργούν την ρυθμική αγωγή του έργου.
Η ρυθμική αυτή αγωγή είναι ο τρόπος της σύνθεσης των επιμέρους στοιχείων, είναι η ίδια η σύνθεση. Αυτός ακριβώς ο τρόπος του συνθέτειν, δηλαδή του σχετίζειν και ενώνειν τα πράγματα συνέχει όλον τον ελληνικό πολιτισμό από την μινωϊκή εποχή μέχρι την λαϊκή ελληνική τέχνη της τουρκοκρατίας και μέχρι τις φιγούρες του θεάτρου σκιών.
Και αυτό συμβαίνει γιατί στην ελληνική εικαστική λογική η ζωγραφική είναι γραφή κι όχι αναπαράσταση. Η δομή του έργου δεν ακολουθεί την φαινομενική πραγματικότητα (νατουραλισμός) αλλά στήνεται σε χιαστί άξονες που δημιουργούν τον ρυθμό. Η διαχείριση των κινήσεων του έργου, συνεπάγεται την ανάλογη διαχείριση του χρόνου του έργου που με τον τρόπο αυτό γίνεται παροντικό γεγονός κι όχι παρελθοντικό. Έτσι το έργο τέχνης δεν υπάρχει αυτονομημένο απο τον θεατή και τις χωροχρονικές του διαστάσεις ως υποκατάστατο της φαινομενικής πραγματικότητας αλλά αναφέρεται σε αυτόν και υπάρχει ως προς αυτόν ( αναφορά στον Δήμο και σύσταση του κοινού).
Το έργο τέχνης δεν στοχεύει σε μια αναπαράσταση της φαινομενικής πραγματικότητας και στην δημιουργία “αντικειμένου” αλλά ανασυστήνει την πραγματικότητα σε μιά κατάσταση ενότητας ώστε να εκφαίνει τον λόγο του κόσμου, γλινεται δηλαδή ένα γεγονός δυναμικής ισορροπίας όπου όλα υπάρχουν κινούμενα (τρεπτά) εν στάσει (άτρεπτα- αιώνια). Το έργο τέχνης εκφράζεται ως το αέναο γίγνεσθαι.
