Ο σχολαστικισμός του δυτικού μεσαίωνα έμμεσα έβαλε τις βάσεις για το νέο ρόλο του καλλιτέχνη-ιερέα. Όπως ο θεολόγος με τον φωτισμένο νου του θα μπορούσε να εννοήσει τα μυστήρια του Θεού που κρύβονται στην κτίση Του, έτσι κι ο καλλιτέχνης έπρεπε να βρεί μέσα στα σύμβολα το κρυμένο νόημα και να το αποκαλύψει σε οπτικές φόρμες.

Έμμεσα ο καλλιτέχνης απέκτησε οργανικό-ουσιαστικό ρόλο στο γεγονός της τέχνης. Απο εκείνον εξηρτάτο πλέον  η αυθεντική έκφραση και η πραγμάτωση του έργου τέχνης.

Ο ρόλος αυτός καθιερώνεται έτι μαλλον στην Αναγένηση με την νεοπλατωνική  της αισθητική. Ο καλλιτέχνης με την θεία ή μη έμπνευση του γίνεται ο κυριάρχος του παιχνιδιού και είναι αυτός που μπορεί να αποδώσει τις ιδιότητες- ποιότητες του Θεού που αντανακλώνται αναλογικά στον κόσμο και δη την ωραιότητα. Ο καλλιτέχνης γίνεται ισάξιος του “ιερέα-Θεολόγου ” και απο το πρόσωπο του, την ψυχή του, το πνεύμα του, την φώτιση, την έμπνευσή του  εξαρτάται πλέον η ποιότητα του έργου τέχνης.

Στο ίδιο μήκος κύματος, ισως με πιο κοσμικούς όμως όρους ζει και δημιουργεί ο καλλιτέχνης στον ρομαντισμό, που ανάγει πλέον την ίδια την ψυχή του, τα συναισθήματα, την ματιά του στα πράγματα ως περιεχόμενο του έργου τέχνης, που γίνεται συχνά  μια αυτοπροσωπογραφία, μια αυτοπεριγραφή.

Γιγαντώνεται ο ρόλος του καλλιτέχνη και με τον μοντερνισμό παρά τις μάταιες προσπάθειες του μεγάλου παύλου Σεζάν και την επιθυμία τιιυ για την “αντικειμενική” ζωγραφική, για μια τέχνη που δεν θα αντιγράφει θεατρικῷ τῶ τρόπῳ την πραγματικότητα ούτε υποκειμενικές εντυπώσεις αυτής, αλλά θα βασίζεται σε αρχές και νόμους με αντικειμενικότητα και άρα θα εχει άλλη λει

τουργία.

Δυστυχώς το κηρυγμά του δεν έγινε κατανοήτό ή δεν το άντεξαν οι καλλιτέχνες κι έτσι φτάσαμε εδώ σε ενα καλλιτεχνικό  παρόν που είναι κυρίως κραυγές, ψίθυροι  και παράπονα καλλιτεχνών δοσμένα συχνά σε γλώσσες παράξενες χωρών με μόνους κάτοικους  τους ίδιους τους καλλιτέχνες.

´Ετσι μιλώντας πολύ για τον καλλιτέχνη χάσαμε την τέχνη ως λετουργία, ως οργανικό μέρος της κανονικής ζωής. Φτάσαμε κουρασμένοι  σε μια ιδιωτεία που ελάχιστα ή  καθόλου  έχει σχέση με τη  ζωή. Σε μια έκφραση ιδιωτική  που η  μόνη της λειτουργία μοιάζει να είναι το κάλεσμα για υποκειμενική ταύτιση με το καλλιτεχνικό προϊόν, σε εκείνο το βασανιστικά ταπεινωτικό  ” μου αρέσει γιατί με εκφράζει..”

Εικόνα: Σπονδή. Επιχρωματισμένη μονοτυπία.  17χ24 εκ.