Άκουσα κάποτε από ένα αγιορείτη μοναχό  να λέει για τον γέροντά του, έαν άγιο άνθρωπο που εγκαταβιούσε σε μοναστήρι στην Πάτμο, πως τον είδε κάποτε να τρώει μόνος του στο κελί του και πως φερότανε λες και ήτανε με πλήθος άλλων σε επίσημο γεύμα. 

Φερότανε, έλεγε, σαν να τον κοίταζε εταστικά πλήθος άλλων. Με περίσσεια  ιεροπρέπεια κρατούσε ο σεβάσμιος γέροντας τα σκεύη και διακριτικά και με τρόπο σεμνό και ώραίο έτρωγε, Και ήτανε μόνος του στο στενό κρυφό κελί του. 

Με άρεσε ετούτη η διήγηση και με έμαθε πολλά. Κι από τότε ασκούμαι   να βλέπω τους ανθρώπους αλλιώς, προσπαθώντας με της φαντασίας τα διεισδυτικά μάτια, να θεωρώ διαφορετικά τους ανθρώπους που φτιάχνουν ωραία πράγματα και δημιουργούν έργα λειτουργικά για τη ζωή. 

Έτσι δεν τους φαντάζομαι ποτέ να κάθονται άπρεπα προχειροντυμένοι στο δωμάτιο ή στο εργαστήρι τους ή στο γραφείο τους. Δεν τους φαντάζομαι με λερά, τσαλακωμένα ρούχα, με άλουστα κι αχτένιστα μαλλιά, με  πόδια ανυπόδητα και απεριποίητα νύχια , με  βρώμικα εσώρουχα και πρόσωπο άνιφτο και παρατημένο στην φθορά του χρόνου.

Όλους όσους γύρω μου βλέπω , και δη τους ανθρώπους που δημιουργούν πράγματα ωραία και χρήσιμα, τους φέρνω  στο νου μου εύμορφους, περιποιημένους, με φροντισμένα ενδύματα, με κομψές και επιτήδειες χειρονομίες, και με  κινήσεις  ιεροπρέπεις να γράφουν λέξεις σε χαρτιά, να ζωγραφίζουν, να σκαλίζουν την πέτρα,  να τραγουδουν  περί πόθων, πόνων, ερώτων, επώδυνων αναχωρήσεων  και χαρούμενων γυρισμών. Όλους τους φαντάζομαι άρχοντες ωραίους να λειτουργούν τη ζωή και να την πλάθουν ολημέρα, να την ξαναφτιάχνουν  κάθε μέρα  πιό όμορφη στο διηνεκές.

Ξέρω πως η φαντασία αυτή  δεν είναι πραγματική, ξέρω πως τίποτα και κανείς δεν είναι έτσι αλλά δεν θέλω ούτε μπορώ  τον κόσμο  να φανταστώ αλλιώς. 

Η πλασματική, σχεδόν εσχατολογική,   αυτή του κόσμου εικόνα  μου επιτρέπει κάθε που ξημερώνει η μέρα να καθάρω τη ζωή μέσα μου. Επιτρέπει  η εικόνα αυτή στην τρεμάμενη, από φόβους και ανασφάλεια,  καρδιά μου  να συγχωρώ με όλα και όλους, να παρακάμπτω ελλατώματα και αδυναμίες και να κρατώ μέσα μου, να βαστώ στα χέρια μου το σώμα της ζωής αγνισμένο και ελπιδοφόρο. Μου επιτρέπει να αναπνέω φρέσκο καθαρό αέρα και να τρώγω ψωμί γλυκό.