Υπάρχουν μέρες στίς οποίες αδυνατώ να αντισταθώ που με γοητεύουν σφοδρώς οι αναλογίες. Τότε, όταν αυτό συμβαίνει, παραδίνομαι κι ακολουθώ και κοιτάζω τον κόσμο γύρω μου τρυφερώς εταστικά αναζητώντας αναλογίες του έρωτα και της ζωής επάνω στα φαινόμενα και στα πράγματα. Τίς μέρες με συννεφιά, ανεξήγητα κι αδιακαιολόγητα, η διάθεσή μου αυτή αυξάνεται και θεριεύει.
Οι πολλοί των ανθρώπων δεν αγαπούν τη συννεφιά, προτιμούν τις λιακάδες και τις επίπεδες και σταθερές καλοκαιρίες.
Εγώ προτιμώ τον ερχομό των νεφών αφού αυτό με κάνει να νοιώθω τον κόσμο ελαφρύτερο, λιγότερο επιτηδευμένο και θεατρικό.
Και εξηγώ.
Ο ήλιος προσπίπτοντας στα πράγματα τα κάνει να είναι διπρόσωπα, να έχουν δύο όψεις, τη φωτισμένη και την αφώτιστη, τη σκοτεινή. Έτσι επεμβαίνει επάνω τους και δημιουργεί έναν εσωτερικό διάλογο που κάποτε γίνεται έντονος και δραματικός κυρίως τα δειλινά όταν ο ήλιος, πριν να δύσει, ντύνει τον κόσμο με βαρειά χρώματα, σκληρές αντιθέσεις θερμών και ψυχρών και με ίσκιους δραματικούς που αυλακώνουν τες όψεις των πραγμάτων.
Πολλοί άνθρωποι αγαπούν αυτή τη θεατρική δραματουργία όπως ακριβώς γοητεύονται και απο τις συναισθηματικές ζωγραφίες του Μπαρόκ με τα δυνατά κιαρροσκούρα τους.
Όταν ανατέλει συννεφία, το φως του ήλιου πολώνεται και φτάνει στη γή αλλά έρχεται εξημερωμένο και ειρηνικό, έρχεται να χαϊδέψει, να θωπεύσει τις όψεις των πλασμάτων και των πραγμάτων κι όχι να τις ελέγξει και να τις ανατάμει.
Στην συννεφιά ελαττώνονται ή και αφανίζονται οι ερριμένες σκιές και όταν συμβαίνει αυτό, όλα μοιάζουν να αιωρούνται ελεύθερα μέσα σε ήσυχο φως χωρίς αντιθέσεις και δραματικές συνομιλίες.
Στις συννεφιές ο κόσμος μοιάζει να πλησιάζει το ιδανικό της βυζαντινής ζωγραφικής στην οποία όλα παρουσιάζονται χωρίς ερριμένες σκιές και χωρίς την επίκληση της φωτοσκίασης για την απόδοση της πλαστικότητας των πραγμάτων. Στις βυζαντινές ζωγραφιές όλα χτίζονται με φως επάνω σε άλλο φως και τα πράγματα δεν συνδέονται μεταξύ τους μέσα απο κάποιον εξωτερικό παράγοντα, όπως το φως του ήλιου ή άλλης πηγής, αλλά από τον διάχυτο παντού ρυθμό και το εσωτερικό φως που πλάθει και ενοποιεί τα πάντα στο λευκό ψιμύθι.
Άλλοι προτιμούν τις λιακάδες και τις καλοκαιρίες.
Εγώ ανθίζω μέσα στις συννεφίες και στις κακοκαιρίες που έχουν, συνήθως περισσότερα να αφηγηθούν για τόν κόσμο τον ιδανικό των μυστικών εραστών.
(δεύτερη γραφή)
