Οι παλιοί άνθρωποι ήταν μάλλον περισσότερο μαθημένοι στο απρόβλεπτο και στο αναπάντεχο και συνήθως ξεκινούσαν ή έκλειναν τις μελλοντικές τους υποσχέσεις ή τα σχέδια τους με ένα “πρώτα ο Θεός…”

Ίσως από πείρα ή λόγω της δομής της σκέψης τους γνώριζαν πως ο έλεγχος επάνω στην πραγματικότητα δεν είναι εύκολος ίσως και ουδόλως  εφικτός.

Οι καινούργιοι ανθρωποι, βαθειά, δομικά επηρεασμένοι, συνειδητώς ή ασυνειδήτως, απο τον δυτικό σχολαστικισμό, έχουν ιδανικό την σταθερότητα και τη μονιμότητα και μισούν την κινητικότητα, την τρεπτότητα, το τυχαίο και απρόβλεπτο. Δεν ξεύρουν τί να κάνουν με το ανεπάντεχο και απροσδιόριστο με τρόπο ανάλογο με τον άνθρωπο που αφήνοντας την σταθερότητα του χώματος μπαίνει σε θάλασσα και της αντιστέκεται ως έαν ήταν στέρεο κι όχι ρευστό υγρό που πλάθεται και πλάθει ολοένα τον εαυτό της και πάντα τα εν αυτῇ.

Οι παλιοί άνθρωποι ήξευραν, πολλοί τουλάχιστον εξ αυτών όσοι είχαν πίστη και συνεπώς δομή ανάλογη , να διαχειρίζονται την τρεπτότητα των πραγμάτων. Δεν την αντιπάλευαν ως εχθρό της ζωής τους αλλά συνέπλεαν με αυτήν και έπαιρναν τη ζωη όπως ερχόταν κι όχι όπως την ήθελαν και την είχαν προσχεδιασμένη στο νου τους.

Οι παλιακοί άνθρωποι ήταν τροπικοί και ήξευραν, ή έστω πάλευαν να μάθουν, να κολυμπούν τη ζωή και μπορούσαν και τη χαρά να “σπάζουν” με λύπη και τη λύπη και το πένθος να μυρώνουν και να μαλακώνουν με χαρά κι ελπίδα. Ήξευραν να ισορροπούν ταλαντευόμενοι επάνω στα γκρεμνά της ζωής, να ακολουθούν με πλαστικότητα τον ρυθμό της κινούμενης πλάσης κι όχι να στέκονται μαρμαρωμένοι επάνω στο πτώμα μιας ακίνητης φύσης ή μιάς τετελεσμένης και σταματημένης  ευτυχίας . Όλα της ζωής τα σχετικοποιούσαν με ένα “έχει ο Θεός” και ένα “Κύριος οίδε”, με ένα κόσμημα λεπτό νόημα  -ακατανόητο κι ασύλληπτο μάλλον  για τους βέβαιους του κόσμου τούτου- με ένα “πρώτα ο Θεός…”