Σχεδόν πάντα  τα καλοκαίρια περιδιαβαίνω τις έρημες από ηδονικούς περαστικούς και αδιάφορους  τουρίστες ακτές σκυφτός κοιτάζοντας εταστικά ή θωπευτικά τη βρεμένη άμμο και τον αφρό των κυμμάτων να φτάνει και να αναχωρεί αενάως δίχως λόγο και σκοπό.

Κοιτάζω και θεωρώ τη ροή των πραγμάτων, τους τρόπους που αυτά συναντώνται και σμίγουν, πώς σμιλεύονται μέσα στις σχέσεις τους και πώς θυληκώνουν σε ένότητα όμορφη, ειρηνική και μυστική. Βρίσκω πέτρες ωραία γεγλυμένες, αληθινά γλυπτά της φύσης, σκουπίδια που κάποτε πέταξαν αδιάντροπα οι άνθρωποι που τώρα έγιναν τίμια  λείψανα, ωραία, μισοθαμένα ευλαβικά στο χώμα. Βρίσκω ξύλα της θάλασσας διάφορα που ταξίδεψαν απο μακρυά και έφτασαν στην ακτή με στίγματα επάνω τους από νόστο και πόθο βαρύ. Ξύλα που φανερώνουν στο κορμί τους περιπέτειες ακατονόμαστες και βασανιστικές.

Τα σηκώνων σεβαστικά και τα καθαρίζω , τα ακουμπώ συνήθως πάλι πίσω εκεί που τα έφεραν το κύμα και οι καιροί. Κάποτε, πιό σπάνια, τα παίρνω μαζί μου να τα στολίσω και φτιάχνω επάνω τους κορμιά ή  πρόσωπα, τους δίνω μορφή για να έχουν  λόγο μέσα σ᾽ ένα κόσμο που δεν έχει μάθει ακόμα να ακούει τα μικρά και ταπεινά κι αρέσκεται  σε κύμβαλα αλαλάζοντα και σε ήχους κενούς.

Ξύλα νοτίων θάλασσων . Μελάνια.