Παλιά, τὀφερε έτσι η ζωή, και δίδαξα για δέκα συναπτά έτη, με απόσπαση από την μέση εκπαίδευση, στην Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή στην Κηφισιά.
Τις μέρες που είχα μάθημα έφτανα νωρίς, μιας και μου αρέσει πάντα να φτάνω νωρίς και να μένω στον χώρο και να προσαρμόζομαι στην ατμόσφαιρα, κάτι σαν τα ταξίμια που παίζανε οι παλιοί μουσικοί για να εισέλθουν και να μπολιαστούν σε μια ατμόσφαιρα πριν ξεκινήσουν να παίζουν.
Καθόμουνα πάντα σε μια συγκεκριμένη θέση με την πλάτη στο παράθυρο για να μη βλέπω έξω τον κόσμο και τις ομορφιές του. Μ´ ενοχλούσε πάντα εξάλλου το δυνατό φως που γυμνώνει τα πράγματα εταστικά και κάποτε τιμωρητικά.
Καθόμουνα και απαντούσα καλημερίζοντας, βαρύθυμα συνήθως, τους προσερχομένους συναδέλφους και σχεδίαζα. Σχεδίαζα τις επόμενες εκθέσεις μου, κατάστρωνα σχέδια δραπέτευσης ή εισβολής σε πραγματικότητες ουτοπικές, έδινα σχήμα στα όνειρα μου που συνήθως ήταν πολύ συνηθισμένα και ταπεινά, να λ.χ. να μπορέσω πριν νυχτώσει να φτάσω μέχρι τον φούρνο του Βενέτη να αγοράσω ουζοκούλουρα ή να πείσω τη μάνα μου να φτιάξει πίτα μαμαλίγκα με μπόλικο φρέσκο τυρί ή στριφτή τυρόπιτα, ή να αποκτήσω ένα ακριβό πινέλλο από το Αικατέρινσμπουργ της Σιβηρίας.
Σκυμένος ώρες ατέλειωτες εκεί στη θέση αυτή παρακολουθούσα τις συνεδρίες και τις άλλες δραστηριότητες της Σχολής συμμετέχοντας ως επί το πλείστον ελάχιστα στα δρώμενα.
Τα πρωινά και πριν να φτάσουν οι άλλοι συνάδελφοι άκουγα και μουσικές. Μουσικές διάφορες που με ταξίδευαν στα ταραγμένα και θαμπά τοπία των σωθικών μου Ήταν τότε εποχή που ανελειπώς κάθε μέρα άκουγα τις ουράνιες λυπητερές μουσικές του Sainte Colombe και του Marin Marais απο την εξαιρετική ταινία “Όλα τα πρωινά του κόσμου” αλλά και τη δεύτερη πράξη απο το live του Keith Garrett από το Koln Concert. Ο μουσικός αυτός αυτοσχεδιασμός με έπαιρνε μαζί του και ένοιωθα φτερό στον άνεμο κι αφηνόμουνα και πέταγα δίχως σχέδιο πτήσης, δἰχως σκοπό και τέλος μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι του μαθήματος.
Ύστερα κάναμε μάθημα ζητώντας τον λόγο των πραγμάτων και τον τρόπο να φτάσουμε σε αυτόν ώστε να μάθουμε να κρίνουμε ή να μην κρίνουμε τίποτα και να κυλάμε ως αέρας ήμερος ανάμεσα στα πράγματα χαϊδεύοντας τες εξαίσιες όψεις και τες εύμορφες παρειές.
