Ακούω συχνά ένα τραγούδι που μου άρεσει πολύ. Λαϊκό, παλιό του Απόστολου Καλδάρα με τη φωνή του Στέλιου Κατζαντζίδη. Θα βρω μουρμούρη μπαγλαμά. Μιλάει για ντέρτια, για καημούς, μεράκια και πόνους καρδιακούς. Μου αρέσει που αφήνεται στην στερνή παρηγορία του μπαγλαμά, ενός μικρού και ταπεινού όργανου.
Κάποια στιγμή μέσα στο τραγούδι ακούγεται από κάποιον παρευρισκόμενο στην ηχογράφηση ένα :”γειά σου Καζαντζίδη”. Αυτό το επιφώνημα, κι όλα τα ανάλογα επιφωνήματα των λαϊκών τραγουδιών, μου αρέσουν πολύ. Για πολλούς λόγους κυρίως όμως γιατί με προκαλούν να ψάξω να βρω πίσω από αυτές τις φωνές τον άνθρωπο. Συνήθως πλάθω φαντασίες και φέρνω στο νου μου κάποιον απλό και λαϊκό άνθρωπο με τσιγάρο στο στόμα, με καπνισμένα ροζιασμένα από το βαρύ μεροκάματο χέρια, με σαπισμένα ίσως δόντια και βαρειά ανάσα. Τα φαντάζομαι όλα αυτά ενώ προσπαθώ να ξεπεράσω τον εαυτό μου και να δεχτώ την ισοτιμία των αισθημάτων, να αποδεχτώ πως όλοι οι άνθρωποι ανεξαίρετως έχουν τα ίδια ευγενή αισθηματα με τους υπολοίπους, πως τα λεπτά αισθήματα της καρδιάς δεν είναι προνόμιο κάποιων πνευματικών ανθρώπων, που ίσως χαμένοι στους λαβύρινθους του μυαλό τους έχουν χάσει το βάρος και την πρωτόγονη γνησιότητα των αισθημάτων της καρδιάς.
Χειμώνας καιρός σήμερα, Βαρύς ο ουρανός και έτοιμος να στείλει βροχή εξιλαστήρια και καθαρτική και θυμάμαι εκείνη την κηδεία που με σημάδεψε και με έμαθε να κοιτάζω πλατύτερα τη ζωη.
Ήταν μετά την νεκρώσιμη ακολουθία που βγήκαμε μέσα στο ψιλόβροχο στην αυλή της εκκλησίας για να πορευτούμε προς το νεκροταφείο που απείχε γύρω στα 500 μέτρα.
Κάποιοι νέοι και γεροί άνδρες ανέλαβαν να σηκώσουν στις πλάτες τους το φέρετρο με το νεκρό σώμα της. Τότε εκείνος, γέρος άνδρας αξύριστος, ζαρωμένος απο τις κακουχίες και τα βάσανα της επαρχιώτικης αγροτικής ζωής, στάθηκε μπροστά στο φέρετρο και σταμάτησε την πομπή . Γονάτισε κι άρχισε να της λέγει λόγια ερωτικά που δεν έχω ποτέ ακούσει στη ζωή μου τόσο όμορφα. Κι της μίλαγε για ώρα πολλή.και εμείς εκεί ιστάμενοι ακίνητοι, αμήχανοι μάρτυρες σε μια ερωτική εξομολόγηση ενός απλού λαϊκού άνδρα που έβγαζε την ψυχή του και τον έρωτα του δημόσια δίχως να ντρέπεται και να φοβάται την ταπείνωση.
Έβρεχε ήσυχα εκείνη τη μέρα όταν κατάλαβα πως όλοι ανεξαιρέτως μπορούν να έχουν τα ίδια αισθήματα της καρδιάς, πως όλα τα αισθήματα της καρδιάς είναι ισότιμα αρκεί να είναι αληθινά και ανεπιτήδευτα. Αρκεί να είναι της καρδιάς.
