Ο Παπαδιαμάντης. Αυγοτέμπερα σε ξύλο, 12χ160 εκ.
Σα φλογίτσα αδύναμη που τρεμοσβήνει στη βεβαιότητα επερχομένου θανάτου, σα χορταράκια λυγερά και ανυπεράσπιστα που αφέθηκαν στο ράπισμα ανέμων σκληρών κι αντέχουν, σα βαρκούλας ανήσυχο λίκνισμα σε θάλασσα φουσκωμένη πριν την καιταιγίδα, σα ρούχο που χτυπιέται ανελέητα κρεμασμένο σε κλάδι ξερό στους άδειους κάμπους και ακομα κρατεί και συνεχίζει σημαία νάναι και φλάμπουρο για τους εγκαταλελειμένους και τους μοναχικούς.
Ετσι, ετσι είναι μια σύνθεση. Δίχως βεβαιότητα, δίχως ασφάλεια και χωρίς αρχή και τέλος. Μια απόπειρα πάντα, μια προσπάθεια ατελής, μια χειρονομία απελπισμένη κατά τη μεριά του χάους, μια ματιά ικετευτική, φοβερή άλλοτε και θυμωμένη κατά τη μεριά του σκοταδιού. Μια προσφορά φωτός σε εναν κόσμο λερό και μαυρισμένο.
