Από όσα έχω διαβάσει στη ζωή μου ελάχιστα θυμάμαι. Σχεδόν τίποτα. Και δεν είναι που δεν έχω καλή μνήμη. Το αντίθετο. Ίσως, υποπτεύομαι, συμβαίνει το εξής παράδοξο.

Διαβάζοντας αφήνομαι ασυναισθήτως στις εικόνες που γεννιούνται μέσα στο νου, και κυρίως στην ατμόσφαιρα που απλώνεται στην καρδιά και την καταλαμβάνει. Είτε διαβάζω ευχάριστα είτε δυσάρεστα πράγματα το ίδιο μου συμβαίνει. Παθαίνω κάτι. Τίποτα δεν κυλά εύκολα κι ανώδυνα επάνω και μέσα μου. Όλα αφήνουν σημάδια, ουλές, ίχνη απτά.

Έτσι στο τέλος δεν θυμάμαι τίποτα, δεν μπορώ σχεδόν να αφηγηθώ τί διάβασα, αλλά έχω πάθει εν τῳ μεταξύ πολλά, έχω γίνει σχεδόν ένας άλλος -καλύτερος θάθελα να πιστεύω- άνθρωπος  αφού είμαι πλέον πρόθυμος να εγκαταλείψω την περιπέτεια της ηδονής των λέξεων και να ασχοληθώ σοβαρά με την τέχνη της ήττας, η οποία συνίσταται στην αέναη αναζήτηση τρόπων για να χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου και να ίπτασαι ασμένως αιωρούμενος μεταξύ έρωτος και αθανασίας.

Αν έχει ασκηθεί κάποιος πολλά και γίνει εγκρατής της αρχαίας τέχνης της ήττας τότε ενδέχεται να μπορεί να επιλέγει χωρίς ενοχή και αναστολές τόν έρωτα έναντι της αθανασίας, που όμως δεν έχει και μεγάλη σημασία αφού αυτές οι δύο καταστάσεις της ύπαρξης σχεδόν ταυτίζονται.

Όταν φτάσεις εκεί, λέγουν, όσοι γεύτηκαν αυτή την υπέρτατη χαρά, τότε δεν θυμάσαι τίποτα από όσα έζησες, τότε δεν έχεις μνήμη, δεν έχεις παρελθόν και μέλλον, έχεις γίνει ανάσα ήσυχη, αεράκι ξέγνοιαστο, χαιρετισμός ειρηνικός, ένα ανοιγόκλεισμα κλαμμένων αναιτίως βλεφάρων, μια τρυφερή ματιά σε καλοκαίρι ωραίο που ξεμακραίνει με υπόσχεση επανόδου.

Από όσα διάβασα στην ζωή μου δεν θυμάμαι τίποτα άλλο  εξόν από τον εναγώνιο ήχο των σελίδων να γυρίζουν ψάχνοντας, ματαίως βεβαίως, κάποια λύση, κάποια τελική κάθαρση, ένα τέλος.

Ερωτικό. Λιθογραφία σε Z Akryl plate.