Χρόνια τώρα έχω μια ωραία πατατούκα μαύρη. Μου την έκανε δώρο ένας φίλος συνεργάτης μου που την ευρήκε στα πρατήρια του πολεμικού ναυτικού. Η πατατούκα, από τσόχα βαρειά, μάλλον αμερικανικής κατασκευής, δένει το σώμα όμορφα και κουμπώνει σταυρωτά εμπρός στο στήθος διπλά.

Για καιρό δεν είχα καταλάβει πράμα γιά τον σχεδιασμό και την λειτουργία του μέχρι που με προβλημάτισε η λίγο άβολη θέση που είναι βαλμένη η εωτερική τσέπα στην δεξιά μεριά .

Ύστερα, θαρρώ, κατάλαβα.

Η παπατούκα σταυρώνει μπροστά στο στήθος για να είναι διπλό το ύφασμα εκεί και να προστατεύει έτσι τα στήθια των ναυτών απο κρυολογήματα αφού αυτοί εκτίθενται σε δυνατούς παγωμένους ανέμους μεσοπέλαγα.

Και η τσέπα είναι θαυμαστά σχεδιαμένη εκεί στην δεξιά μεριά, για να μη μπορεί κανείς να την φτάσει και να υφαρπάσει το πορτοφόλι των ναυτών με τα χρήματα και τα πολύτιμά των σαν αυτοί κατέρχονται στα πόρτα και εισέρχονται σε ημίφωτους οίκους ανοχής και σε σκοτεινά στενά σοκάκια κακόφημων συνοικιών όπου συχνάζουν κλέπται και διάφορα άλλα αρπακτικά πλάσματα.

Ο πιό σοβαρός όμως θαρρώ λόγος για τον σχεδιασμό της τσέπας στην δεξιά μεριά του επανωφορίου είναι ετούτος.

Η τσέπα είναι βαλμένη στα δεξιά ώστε να τοποθετείται εκεί το πορτοφόλιο με τα χρήματα για να είναι μακρυά απο την αριστερή μεριά του κορμιού, εκεί όπου φωλιάζει ενθρονισμένη η καρδία γιά να θυμίζει στους ναύτες, και σε όσους γενικώς πλέουν σε διάφορα του βίου πελάγη, πως η αγάπη και τα αισθήματα της καρδιάς δεν αγοράζονται με χρήματα και με κανένα άλλο υλικό μέσο παρά μονάχα με τον τρόπο των φερσιμάτων και των ματιών τη μαστοριά.

Καλή χρονιά.