Μια γραμμή για να είναι καλή, δηλαδή λειτουργική, πρέπει να μην εχει αρχή και τέλος. Πρέπει να είναι καμωμένη με τρόπο που να φαίνεται πως δεν είναι κλάσμα , κομάτι δηλαδή σπασμένο και αποκομένο απο κάτι μεγαλύτερο.

Τουναντίον πρέπει να δείχνει πως είναι η εν τόπῳ και χρόνῳ φανέρωση της μιας και μοναδικής γραμμής που υφαίνει και δομεί τον κόσμο όλο, το σύμπαν.
Για να το επιτυχείς αυτό πρέπει να ξεκινάς και να ολοκληρώνεις την γραμμή με χάρη και αέρα-κυρίως αέρα- για να έχει ελαστικότητα η γραμμή και να φαίνεται πως έρχεται απο κάπου και πάει κάπου.
Η γραμμή ακόμα πρέπει να έχει τραγικότητα. Οχι πως πρέπει να προκαλεί λυπητερά συναισθήματα και μελαγχολίες και τέτοια πράγματα.
Η γραμμή πρέπει να κάμπεται και να συνεχίζει. Να υφίσταται δηλαδή το βάρος των υπερκειμένων και να σχετίζεται με τον τρόπο αυτό, να γίνεται οπτική μαρτυρία του κόσμου ως σχέση. Να δείχνει πως δέχεται την ύπαρξη άλλων δυνάμεων ισχυρότερων και αναπόφευκτων και να εκφαίνει την αδιαπραγμάτευτη πρόθεση της να χωρήσει προς τη μεριά του αχωρήτου, δηλαδή προς το τέλος-λόγο που είναι η ιδια η φύση της.
Δεν μπορώ να στο πω καλύτερα. Να κάπως σαν βασιλιάς σ᾽ αρχαίο δράμα.
Μια γραμμή οφείλει να μαρτυρήσει για τη δομή, τη ποιότητα, το τέλος του κόσμου και ενας ζωγράφος καλείται να τη βρεί μέσα σε ενα χαός επιλογών και να την ανασύρει , να την χαράξει και να φανερώσει την ύπαρξή της.
Δύσκολο πράγμα η ζωγραφική αμα την πάρεις στα σοβαρά.