Τόσους ωραίους ανθρώπους συνάντησα στη ζωή μου.
Με τα πάθια τους τα ανίκητα, τα τρυφερά παράπονά τους τα βροντόλαλα, τους ματωμένους συμβιβασμούς τους, την πρόθυμη και δίχως εξήγηση απλοχεριά τους, με το φεγγάρι χαμόγελο τους, τα ανοιχτά παράθυρα μάτια τους, με τις αενάως ανοιχτές αγκαλιές του, με τις ατελεύτητες πτώσεις και τις ελπιδοφόρες αναστάσεις τους, τα απέραντα θάλασσες ονειρά τους.
Τόσους ωραίους ανθρώπους είδα στη ζωη μου και δεν το χωράει ο νους μου πως κάποτε, λέει, πρέπει να χωριστούμε τελειωτικά. Εκείνοι εκεί κι εμε;iς αλλού, εκείνοι σε ξέχωρη χαρά κι εμείς σε πικρή λύπη.
Δεν το χωρά ο νους μου!
Τόσο ωραίοι άνθρωποι,τόσο ατελώς τέλειοι, τόσο τελείως ατελείς, τοσο όμορφοι!
