ΤΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΑ ΑΝΑΖΗΤΩ ΚΑΦΕΝΕΙΑ
Τα απογεύματα, όταν έχω πιά κουραστεί απο την μάταιη τύρβη της ημέρας, ψάχνω καφενεία να τρυπώσω , να φυλαχτώ απ’ του κόσμου τη βουή, ν’ απαγκιάσω, να δω τη ζωή από απόσταση.
Κάθομαι συνήθως, άμα βρω κάθισμα, απόμερα,αποτραβηγμένος στη σιωπή, γράφω ή κάνω πως γράφω γιά να μη με πάρουν γιά κανένα περίεργο, και ακολουθώ τις κινήσεις των άλλων, βλέπω τα βλέμματά τους, συντονίζομαι στις χειρονομίες τους, παρατηρώ τις εκφράσεις του κορμιού και του προσώπου τις συσπάσεις.
Φαντάζομαι τις ζωές τους. Δημιουργώ συχνά ολόκληρα σενάρια για τη διαδρομή τους, για τις χαρές και τα βασανά τους.
Μερικές φορές παρασύρομαι καί αφήνομαι τόσο που σχεδόν πιστεύω τις φαντασίες μου. Χαμογελώ με τα υποτιθἐμενα χαρούμενα αισθήματά τους, ή με πιάνουν κλάμματα με τις λύπες της φανταστικής ζωής τους.
Άλλοτε φτάνω σε συμπάθεια ανεξήγητη που με καταλαμβάνει απρόσμενα ολοκληρωτικά και σχεδόν με λιώνει. Νοιώθω τότε να συμπάσχω με όλους αυτού τους αγνώστους που με περιβάλλουν και κάποτε μου έρχεται να σηκωθώ απ τη θέση μου να ζητήσω συγνώμη όπου επιτρέπω στον εαυτό μου να στέκεται μακρυά τους και να αρκείται μονάχα να παρατηρεί και να καταγράφει.
Πολλές φορές το σκέφτηκα και το επιθύμησα αλλά δεν τόλμησα ποτέ.
Συχνά μάλιστα, κάποια απογεύματα ή σούρουπα του τρυφερού Φθινόπωρου κι όταν ψιλοβρέχει ή διαφαίνεται στον χαμηλωμένο ορίζοντα το μολυβένιο βαρύ καταιγές, όταν φυσούν ξαφνικές δυνατές ριπές ανέμου, η ψυχή μου εκστασιάζεται και βαθαίνει σε γλυκειά διάθεση που θεωρεί πως κατεβαίνει απ᾽ τον ουρανό μια τεράστια ομπρέλλα μονόχρωμη σε χρώμα μὠβ ουλτρεμέρ και κάθεται απαλά χωρίς ήχο κανένα στα κεφάλια των ανθρώπων και οι άνθρωποι τότε μοιάζουν να μην έχουν κεφάλια και δεν ομιλούν πλέον παρά μονάχα ξαμώνουν στον αέρα και γράφουν επάνω στα σύννεφα με τα ακροδάκτυλά των, χαράσσουν ωραίες λέξεις όπως ψυχή μου, σ᾽ αγαπώ και συγνὠμη, φως μου, χαρά μου και άφατος ανέσπερος έρως.
Τα απογεύματα, όταν η τύρβη της ημέρας με έχει κουράσει πολύ αναζητώ καφενεία να κρυφτώ να ζήσω μια ζωή χαριτωμένη με ησυχία, ντυμένη όνειρα και άφατες ηδονές που παρέχουν οι εικόνες ενότητας και ομολογημένης μοναξιάς.
