Ξημέρωσε ήλιο, διαβατάρικα σύννεφα, διάφανες μισοτελειωμένες λύπες, ολόκληρες κεκραμένες χαρές, ανέμελα ελπίδα παιδιά, όνειρα απλήρωτα και άλλα πεπληρωμένα, άνθρώπους ιπτάμενους σε έβδοδο ουρανό, ανθρώπους σκυμένους σε ανάγκη φρικτή.
Ξημέρωσε όπως κάθε μέρα μια προσευχή.
Κάνε Κύριε να διέλθω αεράκι ήσυχο ανάμεσα στους ανθρώπους και σήμερα εγώ. Να χαϊδέψω πονέμενες ψυχές, τσακισμένα ν᾽ αλαφρώσω απ᾽τη βέβηλη μοναξιά κορμιά.
Δώσε Κύριε νάχω δύναμη ικανή να μην δω τον κόσμο εταστικά. Πταίσματα και ασχήμιες του κόσμου να σκεπάσω με θωπευτική ματιά, να συγχωρήσω με “λερωμένους” και “καθαρούς”. Κάνε Κύριε κανένα να μη διακρίνω, από κανένα να μη διακριθώ. Σκυμένος στό τάμα της ζωής, κάνε Κύριε, τη μέρα να πορευτώ φέροντας αγόγγυστα αλλότρια βάρη, κερνώντας, κι ας μην την κατέχω, απλόχερα χαρά.
Κάνε Κύριε αεράκι ήμερο την σήμερον ημέρα να διαβώ, κι αν είναι, ας νυχτώσω με φοβερές στα στήθια μου αναβλύζουσες στάλες ελπίδας πληγές.
Κάνε Κύριε αεράκι να γενώ.
Η Αύρα και ο Ζέφυρος. Αυγοτέμπερα σε ξύλο. 20χ30 εκ. 1997.
