Όταν πιάνεις να ζωγραφίσεις να αντιμετωπίζεις κάθετι, ακόμα και το πιό απλό ως σύνθεση. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να έχεις στο νου σου πως σε κάθε πράγμα ύπάρχουν συστατικά που πρέπει να τα σεβαστείς, που πάει να πεί πώς ό,τι κι αν κάνεις, οπως κι αν χειριστείς τις γραμμές, τα χρώματα, τους τὀνους, πρέπει να διατηρήσεις την ύπαρξη των στοιχείων αυτών. Συνήθως οι άνθρωποι δεν νοιάζονται για τα μέρη, τους ενδιαφέρει λέει το όλον. Ετσι θυσιάζουν χωρίς πολλή σκέψη τα συστατικά θεωρώντας πως σημασία έχει το τελικό γενικό αποτέλεσμα.

Να για παράδειγμα άμα φτιάχνουν ενα δένδρο δεν το χτίζουν ως ένα σύνολο στοιχείων (κορμού, φύλλων ή και ανθέων ίσως) που στην συνάντηση και σύνθεσή τους δομούν το δένδρο. Φτιάχνουν απλά μια γενική φόρμα που μοιάζει με δένδρο αλλά τα συστατικά έχουν αφομοιωθεί κι έχουν χαθεί.

Όταν λοιπόν πιάνεις να ζωγραφίσεις κάτι να λαμβάνεις υπόψη σου πως δομείς αυθύπαρκτα στοιχεία που καλούνται να οργανωθούν ώστε να γίνουν ενότητα οργανική, να γίνουν μια κοινωνία, ενα υγειώς ζων σώμα.

Αυτού του είδους η τέχνη θέλει μαστοριά πολλή και γνώσεις και πολλά άλλα που δεν γράφονται. Θέλει πάντως να έχεις διαρκώς στο νου πως η ένωση πρέπει να είναι κατά το πρότυπο της ένωσης των δύο φύσεων στον Χριστό, ασύγχυτη, άτρεπτη και αδιαίρετη. Κι ακόμα πως πρέπει να κατορθώσεις την αντίδοση των ιδιωμάτων των διάφορων στοιχείων όπως σε Εκείνον.

Να, για παράδειγμα πρέπει η γράμμη να πάρει χρώμα και το χρώμα να πάρει τις ποιότητες της γραμμής.

Άν όμως τίποτα απο αυτά δεν θέλεις ή δεν μπορείς τότε άσε τουλάχιστον ήσυχους όσους ζητούν να το παλέψουν και μη ζητάς να δεις παντού όσα εσύ έχεις στο μυαλό σου ως “σωστά”.

Τέχνη μεγάλη και ζωγραφική είναι και ο σεβασμός στην ιδιαιτερότητα των ἀλλων. Και υπάρχουν πολλές ιδιαιτερότητες, τόσες όσες και τα λάθη όλων ανεξαιρέτως των ανθρώπων.