ΤΑ ΤΟΠΙΑ

Όσα ζω τοπία γίνονται μέσα μου. Διεκδικούν. Απαιτούν ύπαρξη και επιζητούν επάνω μου κυριαρχία. Τοπία γίνονται όλα στη πεπλατυσμένη από κεκραμμένη χαρά συνείδησή μου και με περιβάλλουν τρυφερά, με αγκαλιάζουν σφικτά, με τραυματίζουν με την ομορφιά τους , με πνίγουν με την πυκνότητά τους και ενίοτε, εξαιρετικά σπάνια, με ανακουφίζουν .

Ολα τοπία γίνονται μέσα μου. Η γερμένη πλάτη του γέρου που σκυφτός κατηφορίζει έρημη λεωφόρο, μια σκιά στο σαραβαλιασμένο θαλασσί Punto στη θέση του συνοδηγού, το αργόσυρτο βαριεστημένο των ευκαλύπτων λίκνισμα τα σούρουπα, εκείνοι που κάθισαν απέναντι και αναίτια επι μακρόν χειρονομούν, οι παλιές πληγές στις προσόψεις παλιών κτιρίων, οι αναιμικές γέρικες γάμπες τους που ακραγγίζουν αβέβαια το λερό πεζοδρόμιο, οι θάλασσες του καταλαγιασμένου θυμού, οι αραιοί μοναχικοί περηπατητές στον κυμματοθραύστη στον Κούλε.

Ολα τοπία γίνονται μέσα μου και με κυριαρχούν.