«Ὁ Παῖδας ἐκ καμίνου ῥυσάμενος, γενόμενος ἄνθρωπος, πάσχει ὡς θνητός, καὶ διὰ Πάθους τὸ θνητόν, ἀφθαρσίας ἐνδύει εὐπρέπειαν, ὁ μόνος εὐλογητὸς τῶν Πατέρων, Θεὸς καὶ ὑπερένδοξος».

Ωδή Ζ. Κανών της Αναστάσεως, ποίημα αγίου Ιωνάννου Δαμασκηνού.

Αυτός είναι ο πυρήνας της Αναστάσεως.

Η πρόσληψη  της ανθρωπίνης φύσεως στην Υπόσταση του Θεού Λόγου και η ένωσή της με την θεία φύση ατρέπτως ασυγχύτως και αδιαιρετώς. Το φθαρτὀ της ανθρὠπινης φύσεως, το εκ του μη όντος γενόμενον, στην ένωση του με τον Θεό αφθαρτοποιείται και υπάρχει.

Με την Ανάστασή του ο Χριστός καταργεί τον θάνατο, και φέρνει στην ζωή την καθόλου ανθρώπινη φύση γιαυτό και η Ανάσταση είναι για όλους κι όχι μονάχα για τους δικαίους.

Όσοι θέλουν ακολουθούν και χαίρονται βλέποντας το πρόσωπο του αναστημένου Χριστού.

Για να δει όμως κανείς το πρόσωπο αυτό εν χαρά ως φως πρέπει να ακολουθήσει προσωπικά, να κάνει τη ζωή του να μοιάσει, όσο μπορεί, με την ζωή του Χριστού, να αγαπήσει του μισούντες αυτόν και να  συγχωρήσει, να βαδίσει δηλαδή με όλους αγκαλιασμένος κι όχι μονάχα με τους αρεστούς και τους φίλους. Κι ο λόγος γιαυτήν την αποκοτιά, γιαυτήν την “παράλογη” για τα ιστορικά δεδομένα πράξη είναι ότι Χριστός ανέστη!

Άκου τον υμνωδό πως καλεί τον κόσμο σε συμφιλίωση, σε αγάπη, σε μιά ζωή ενότητας!

Η ζωή ως κοινωνία και χαρά ξεκίνησε, την ακούτε, την βλέπετε;

“Ἀναστάσεως ἡμέρα, καὶ λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει, καὶ ἀλλήλους περιπτυξώμεθα, Εἴπωμεν ἀδελφοί, καὶ τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς, Συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Ἀναστάσει, καὶ οὕτω βοήσωμεν, Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος.”

Διοξαστικό των Αίνων, Κυριακής του Πάσχα.

Ανάσταση του Χριστού . Η εις Άδου κάθοδος.