ΚΟΙΤΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ “ΝΕΟ” ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ
Κάθε εκκλησιαστικὀς τρόπος ύπαρξης, δηλαδή κάθε τρόπος κατανόησης των σχέσεων ως απόπειρα έλλογης συμπόρευσης και αγαπητικής ενότητας ετεροτήτων, θαρρώ πως πρέπει να κατανοεί τα πράγματα ως εικόνα σώματος.
Ετσι, καλό θα ήταν παρομοίως να διαχειρίζεται και το “νέο”, από όπου κι αυτό έρχεται. Είτε αυτό εμφανίζεται ως φυσική αναμενόμενη εκδοχή της υπάρχουσας πραγματικότητας, είτε αυτό, τυχαία και ανερμήνευτα, ως κεραυνός εν αιθρίᾳ παρουσιάζεται καθότι αυτεξούσιοι οι άνθρωποι και ανήσυχα κι ατίθασα τα σωθικά των.
Κάθε “εκκλησία του δήμου” εφὀσον επιθυμεί να λειτουργεί ως έλλογη οντότητα και ως σώμα κι όχι ως συνύπαρξη αποξενομένων σωματιδίων χωρίς οργανική σχέση με μοναδικό σημείο επαφής την κατανάλωση και την ανταλλαγή ηδονών, οφείλει να δει το “νέο” με τους ὀρους του σώματος.
Το “νέο” δεν πρέπει να έρχεται ως Δαρβινική εξελικτική επανάσταση να καταργήσει το προηγούμενο σώμα αλλά να το αυξήσει ανακεφαλαιὠνοντας ταυτόχρονα όλο το σώμα σε μια μορφή νέα, η οποία πρέπει να προσθέτει στο σώμα τόσο ουσία όσο και περιουσία.
Με την εμφάνιση μια τέτοιας ποιότητας νέου όλα όσα προϋπήρξαν επαναπροσδιορίζονται και ερμηνεύονται αλλιώτικα, εμπλουτίζονται, πλαιταίνουν σε νόημα και αποκτούν διαστάσεις που δεν είχαν πριν την εμφάνιση του “νέου”. Και φυσικά το “νέο” γίνεται τόπος όπου θα σταθεί κάθετι άλλο στο μέλλον.
Έτσι γίνεται σε κάθε σώμα, έτσι γίνεται και σε κάθε κανονική πόλη-εκκλησία που αποζητά έλλογα να ζήσει επιτρέποντας σε ὀλα τα μέλη της να συμμετέχουν στην πορεία αύξησης και άρα στην πραγμάτωση μιας κοινωνίας με συνέχεια και ενότητα.
Σε διαφορετική περίπτωση, αν δηλαδή το “νέο” κατανοηθεί ως πραγματικότητα που καταργεί με επαναστατικό τρόπο το προηγούμενο , προκύπτουν σοβαρά δομικά ζητήματα για την πνευματική ενότητα , την ύπαρξη έλλογων κριτηρίων και συνεπώς για την ίδια την ελευθερία των μελών κάθε κοινωνίας.
Ο δυτικός ευρωπαϊκός πολιτισμός, ακολουθώντας αυτό το “διαρβινικό” σχήμα, στην διάρκεια του 19ου και 20ου αι. έφτασε σε μεγάλες απορίες-αδιέξοδα και σε μια αποδόμηση της πνευματικής οντότητας του πολιτισμού του που οδήγησε στο κατακερματισμένο ιδιωτικό παράλογο της σύγχρονης τέχνης , των μουσείων, των συλλεκτών και της ιδιωτείας των καλλιτεχνών και φυσικῷ τω τρόπῳ στην απαρηγόρητη μοναξιά των πεινασμένων , μη “πεφωτισμένων” λαϊκών ανθρώπων που δεν μπορούν θέσει και τάξει, να διαβάσουν το διαρκώς μανικώς ζητούμενο ολοκαίνουργιο “νέο” , την μυθική, θεοποιημένη πεμπτουσία των τεχνών.
