Οι πέτρες, λένε όσοι ξεύρουν, δεν έχουν ψυχή, αλλά έχουν πρόσωπο, παίρνουν το πρόσωπο εκείνων που καταδέχονται να τις δουν, να τις πλησιάσουν, να ασπαστούν τιμητικά τα αδέσποτα αυτά θραύσματα που στολίζουν, αμέριμνα σκορπισμένα, τα πέρατα του κόσμου, τες σιωπηλές ήσυχες ερημιές, τες απέραντες φθινοπωρινές βρεγμένες αμμουδιές νότιων θαλασσών, τις άφοβες βασανισμένες λεύτερες κορφές των βουνών.

Οι πέτρες έχουν πάντα πρόσωπο. Τους το προσφέρουν αενάως εραστές εξαίσιοι, κάτοικοι ντελικάτοι του ονείρου, ποιητές παραιτημένοι από τη μάταιη επιτυχία, γυναίκες εύμορφες, ανοιχτές αγκαλιές, παντοτινά παιδιά, αθώες ψυχές του κόσμου.

Οι πέτρες έχουν πρόσωπο που αχνοφέγγει πίσω από τα σημάδια που άφησαν οι πληγές των καιρών επάνω τους, πίσω από τα ίχνη που σχημάτισαν χάδια των ανέμων και κεραυνοί ανελέητων υετών.

Οι πέτρες κρύβουν στα σωθικά τους ζωή που καλεί σε βοήθεια να φανερωθεί και να γίνει επιφάνεια, σχήμα πραγματικό μέσα στον κόσμο των μορφών. Οι πέτρες καλούν όσους έχουν ψυχή να τις δουν, να τις καταδεχτούν, να συντρέξουν να βρουν το πρόσωπό τους και να ’μολογήσουν τις ιστορίες που έζησαν, που φαντάστηκαν, που ονειρεύτηκαν, που νοστάλγησαν.

Περπάτησα πολλά καλοκαίρια σε ακτές και σε μονοπάτια. Περπάτησα με σκυμμένο κεφάλι δίχως να ζητώ χαρά να χαρώ κι από λύπη να ξεχαστώ. Περπάτησα θεωρώντας εκστατικά με σέβας το χώμα, τα λιγνά κυματίζοντα χορταράκια του, τις πέτρες που το κοσμούν. Έσκυψα και τες άγγιξα και χαϊδεύοντάς τες βρήκα τα πρόσωπα που ζητούσαν να φανερωθούν και να δουν ήλιο, ν᾽ ακούσουν τα παράπονα, τα γέλια, τους καημούς και τις χαρές των ανθρώπων.

Κι άρχισα χρόνια τώρα τα καλοκαίρια να ζωγραφίζω πέτρες από τις ακτές της Κρήτης και τις πλαγιές του Υμηττού και της Πεντέλης.

Ζωγραφισμένες με μελάνια και τέμπερες, χαραγμένες άλλοτε επάνω στα σημάδια τους, στολισμένες κάποτε με στίχους ποιητών υμνητικούς της αγάπης και του έρωτα, έγιναν οι πέτρες μου σώμα, μια μικρή ξεχωριστή κοινωνία που θα ήθελε ως τέτοια να υμνεί τη χαρά και, ιστορώντας πάθια και πόθους, να δοξάζει τη ζωή.