Ο ερωτευμένος απο την διαρκή παρουσία του ἀλλου ἀλλο δεν ζητά . Πληρούται και τελειούται σε αυτήν και στην πλήρη ένωση με αυτόν.

Εκεί, τότε-αν υποθέσουμε πως ακόμα έχουν θέση και λόγο  ο χώρος και ο χρόνος- ο ερωτευμένος δεν χρειάζεται την τέχνη. Η ζωή υπερβαίνει τη τέχνη και την όποια πραγματικότητα αυτή κομίζει.  Ο,τι η τέχνη μικρή μπροστά στο μεγαλείο της κανονικής ζωής. Της ζωής δηλαδή που δεν επιλέγει στενόψυχα το μέρος αντί του όλου, που δεν διαιρεί μήτε τεμαχίζει, που δεν απορρίπτει για να διαλέξει το αρεστό. Της ζωής που χωρεί και αγκαλιάζει τα πάντα και συγχωρεί με όλα, που  ανισότητες μακραίνει, αντιθέσεις απαλύνει και μαλακώνει σκληράδες και λειαίνει αγκάθια  για να συμφιλιώσει για να δέσει, τα διεστώτα να ενώσει . Η ζωή αυτή δεν χρειάζεται τέχνη γιατί είναι γεμάτη απο την διαρκή παρουσία αγάπης και έρωτα και είναι ενα αιώνιο παρόν που είναι πλήρες άδολης και καθαρής χαράς.

Σε μια τέτοια ζωή  η τέχνη δεν χρειάζεται.  Γιαυτό στην Βασιλεία των Ουρανών-  το ξεύρουν ήδη οι ερωτευμένοι του κόσμου το μυστικό γιατί μερικώς εν εσόπτρῳ και εν αινίγματι το  ζούν -θα υπάρχει μονάχα ζωή και η τέχνη θα λείπει γιατί η τέχνη μιλά πάντα σχεδόν για κάτι που λείπει, για κάτι και κάποιον  που είναι απών. Στη ζωή εκείνη δεν θα υπάρχει απουσία παρά μονάχα  αιώνια παρουσία, σὠματα  και ψυχές που θα ζούν σε μια κατάσταση πέραν της ίδιας τη χαράς.

Ο,τι η τέχνη δεν είναι αυτοσκοπός και τέλος της ζωής παρά μονάχα όραμα αμυδρό για αυτό που οι καρδιές ζητούν. Άλλως πως είδωλο η τέχνη και λατρεία της ζωής ψευδής.

Στην εικόνα: “Όμορφα ψέματα”. Ψηφιακή ζωγραφική. Giclee print.