Μαζευτήκαμε και σήμερα στην αυλή του Κέντρου τεχνών ΜΕΤΣ, σε μιά μικρή αθηναϊκή αυλή των “θαυμάτων” για να ζωγραφίσουμε πέτρες. Μια μικρή ομάδα 8 ατόμων μεταξύ των οποίων και η Ραλλού, με το στρογγυλό φεγγάρι προσωπάκι της , τα κάρβουνα αναμμένα μάθια της, 8 ετών αθωότητα να μας θυμίζει πως τα που πρέπει να κοιτά η ψυχή μας, πως πρέπει αν είναι η καρδιά μας για να ζεί κανονικά.
Και βρήκαμε τις πέτρες που μας έκαναν και αρχίσαμε να τις κοιτάζουμε θωπευτικά και τις ρωτούσαμε να μας πουν τί θα ήθελαν να γίνουν άμα φανερωθούν.
Κι εκείνες , δύο ωραίες, βασανισμένες απο τους καιρούς, πέτρες του Υμηττού, μαρτύρησαν πως ήθελαν να γίνουν η ιστορία του τραγικού βασιληά Οιδίποδα.
Κι έτσι αρχίσαμε τρυφερά να τις “σμιλεύουμε” με ίσκιους διάφανους και μαύρα ζεστά και φτιάξαμε δύο ψυχές, δύο τοπία αισθημάτων που θα είναι για πάντα μαζί μας να μαρτυρούν πως τραγικές οι μοίρες των βροτών και αδιέξοδοι οι οδοί όσων θαρσύνονται να υβρίζουν τη ζωή.
Ζωγραφίσαμε με μελάνια ακρυλικά σε πέτρες του Υμηττού.
στις 12 Ιουνίου 2021.
