Εις μνημόσυνον αιώνιον

Τον Καββαδία τον γνώρισα έφηβος, παιδἰ σχεδόν,  όταν ακόμα δεν είχα λεφτά να αγοράσω βιβλία και χρόνο για να διαβάζω ποίηση στα σοβαρά αφού όλη μέρα έπαιζα μπάλα στις αλάνες.

Τον εγνώρισα από ένα χειρόγραφο του φίλου Σπύρου του Πριόβολου όπου είχε αντιγράψει με το χέρι το Μαραμπού. Το διάβασα και το αντέγραψα κι εγώ για να το έχω.  Το αποστήθισα και το απάγγελνα φωναχτά άμα τύχαινε να μη με ακούει κανείς τις ώρες της μοναξιάς και της συντριβής. ¨Ηταν μόνιμη συντροφία μου και στις σκοπιές στην Τρίπολη και στη ΣΕΑΠ στο Ηράκλειο της Κρήτης  στους μήνες της θητείας μου  στρατό . Αλλά καί άλλοτε, άμα δεν μπορούσε η ψυχή να ησυχάσει και ζητούσε να φύγει για μακρυνά μέρη, άγνωστα, χωρίς ταυτότητα θυμόμουνα το Μαραμπού και γλύκαινα κάπως. 

Πολλές φορές ήρθα στα ποιήματα του Καββαδία και κυρίως στο Μαραμπού ζητώντας έμπνευση ή αφορμή για να βγάλω τα σπλάχνα μου και τα άτρωτα ανεκπλήρωτα της ψυχής. 

Πρόπερσυ είπα να το αντιγράψω ξανά σε χαρτία ωραία του Νεπάλ και να το φιλοτεχνήσω με σχέδια και πρωτογράμματα και κοσμήματα.

Εφτιαξα ένα μοναδικό βιβλίο μνημόσυνο για να θυμάμαι τον μαρκόνι Καββαδία, κι όλους όσους ταξιδευύουν σε αρχιπελάγη της ζωής και κάνουν τέχνη όσα έζησαν και κάνουν τέχνη την ίδια τη ζωή τους.